________________
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
૬૪
મ્લેચ્છો ત્યારે ઠેરઠેરનાં મંદિરોને ખંડેર બનાવવાની ધૂન સાથે ઘૂમતા અને લોકલાગણીને કચડી-છૂંદીનેય એઓ પોતાની ધૂન લલકારતા રહેતા. ગીજનીપતિએ એક દિ' સત્યપુરના પાદરે પોતાનું આક્રમકસૈન્ય ખડું કર્યું. ભગવાન મહાવીરની મૂર્તિને સ્થાનભ્રષ્ટ કરીને એને ખંડખંડ કરી નાંખવાનું ભયાનક સ્વપ્ન એની આંખમાં ઘેરાતું હતું.... પણ એને ખબર ન હતી, એક રજ જેવું કાર્ય કરવા આજે પોતાને ગજ જોડવા પડશે અને તોય એમાં સફળતા તો નહિ જ સાંપડે !
સત્યપુરનો સિંહ જાગતો જ હતો. એના સિંહનાદ ગીજનીપતિની છાવણીઓમાં ઘૂમી રહ્યા હતા. પણ બાદશાહ પોતાના બળ પર મુસ્તાક હતો. એણે સિંહની સામે પડવાની હાકલ કરી!
ને મારમાર કરતું સૈન્ય સત્યપુરના રાજમાર્ગો ચીરીને ભગવાન શ્રી મહાવીરની તીર્થભૂમિ આગળ આવી ઊભું. કેટલાયના પગ લોહીભીના બન્યા હતા, કેટલીય સમશેરો રક્તરંગી બની હતી. એ ભવ્ય મંદિર જોતાં જ ગીજનીતિ મુગ્ધ બની ગયો. એના સ્થાપત્યની પૂતળીઓમાં જાણે સાક્ષાત્ દેવીઓ ઊતરી આવી હોય, એમ ભાસતું હતું એનાં શિખરો પરની કોરણી, પ્રેક્ષકની પાસેથી વાહ ! વાહ ! બોલાવે એવી હતી. એના પથ્થરો જાણે બોલતા હતા. અંદર ‘ઘંટનાદ’ના પડઘમ ઘૂમી રહ્યા હતા ને ધૂમ્રસરો' ની પાંખે બેસીને સુગંધની સવારી જાણે પસાર થતી દેખાતી હતી.
ગીજનીપતિએ મંદિરની ભવ્યતાનાં ધ્વનિગીત દૂરદૂરથી તો સાંભળ્યાં હતાં. પણ એ ભવ્યતાને આંખેઆંખ નિહાળવાનો પ્રસંગ આજે અને પહેલી વાર જ સાંપડતો હતો. એથી થોડી પળો સુધી ગીજનીપતિ મોહક નજરે એ ભવ્યતાને માણી રહ્યો. પણ એને પાછું પોતાનું સંહારભર્યું સપનું સાંભરી
