________________
b-leo pehe] --ana
૬૨
કપર્દિ યક્ષે નવોત્પન્ન દેવના ભૂતકાળમાં ડોકિયું કર્યું ને ધૂઆંપૂઆં થતો એ સહસા બોલી ઊઠ્યો : રે ! દગો ! હજી હમણાં જ તો તું ભગવાન યુગાદિની સામે તલવાર બનીને પડ્યો હતો ને હવે હમણાં ઢાલ બનવાની વાત કરે છે ! તું ફકીર અંગારશાહ છે કે બીજો કોઈ ! નાલાયક, જો તારું શબ હજી તારી કાળી કથા કહેતું મંદિરમાં પડ્યું છે.
નવોત્પન્ન દેવ વધુ નમ્યો. એની વાણીમાં પશ્ચાત્તાપનું પાણી હતુંઃ દેવ ! ભૂતકાળને જોઈને વર્તમાનકાળને ન મૂલવો. સાચી વાત છે. હું એ જ અંગારશાહ છું. પરંતુ આ ખુદાના પ્રભાવે મને પીરનો અવતાર મળ્યો. રે ! કેવા આ ખુદા ! મેં નિશ્ચય કર્યો છે કે, આ ખુદાની સેવાને હવે મારે જીવનધ્યેય બનાવવું ! આપ આજ્ઞા આપો!
કપર્દિ યક્ષે વર્તમાનને જાણી/ચકાસી જોયો. એને શ્રદ્ધા બેઠી કે, આ ઢાલ માલ વિનાની નથી. અંગારશાહને રક્ષાનું ઉત્તરદાયિત્વ મળી ગયું. ને જિનને દિન માનીને એ ઓલિયાએ ત્યાં રક્ષાની ધૂણી ધખાવી ને અડોલ આસન જમાવ્યું.
ઇતિહાસનાં પાનાં બંધ થયાં. આ ભૂતકાળને વર્તમાનકાળની સાથે સાંધતી પીરની દરગાહ આજે ય શત્રુંજય પહાડના એક ખૂણે મોજૂદ છે. ‘અંગારશા પીર'ને નામે એ ઓળખાય છે. લોબાનના ધૂપ આજે ય ત્યાં જલે છે. ઇત્રની મઘમઘતી સોડમ હજીય ત્યાંના વાતાવરણમાં ધૂમે છે.
