________________
b-led S]]]]re ++mn&>
|
૧૪
‘મારા તપ-જપનું કંઈ પણ ફળ હોય તો આવતા જન્મમાં આ પાલકનો, આવા અવિચારી આ રાજાઓ અને આવા ક્રૂર આ કુંભકારનગરનો નાશ કરવાની શક્તિ મને મળો !'
પાંચસો સાવરો તો મોક્ષના મહેમાન બની ગયા. અણીને અવસરે શ્રી સ્કંદકસૂરિજી સાવધ ન રહી શક્યા. આરાધનાની આલબેલ પુકારતું એમનું અંતર વિરાધના અને વેરના ભડકે સળગી ઊઠ્યું. એમને ઘાણીમાં પિલાતા જોઈને પાલકની પ્રસન્નતાનો કોઈ પાર ન રહ્યો. હી-હી અને ખીખીના હર્ષનાદ કરીને એણે આખું ઉદ્યાન ગજવી મૂક્યું.
ભગવાને ભાખેલું ભાવિ અમીટ રહ્યું. શ્રી સ્કંદકસૂરિજી મરીને દેવ થયા. અવિધજ્ઞાનના અજવાળામાં એમણે દૃષ્ટિપાત કર્યો, તો લોહી, માંસ અને હાડકાંઓથી કરુણ અને દર્દીલ બની ઊઠેલું એ ઉદ્યાન દેખાયું : ઓહ! લોહીના રેલા વહી રહ્યા હતા. માંસ ચરબીના ઢગ ખડકાયા હતા અને અસ્થિઓ વેરવિખેર પડ્યાં હતાં. કુંભકારના રાજમહેલમાં છાતીફાટ રડતી પોતાની પૂર્વભવની બહેન પુરંદરયશા પણ દેખાઈ. ભાઈના કમોતની વાત સાંભળીને એ માથું પછાડી રહી હતી. એની પરનો પ્રેમ જોર કરી ગયો. દેવે પુરંદરયશાને ઉઠાવીને શ્રી મુનિસુવ્રતસ્વામીના ચરણે મૂકી અને એણે સાધ્વી-જીવન સ્વીકારવાનો નિર્ણય કર્યો.
દેવનું હૈયું હવે વિષ ઓકી રહ્યું. એ મનોમન બોલ્યાઃ પાપી પાલક! હવે ચાખી લે, પાપનાં ફળ! એકનેય જીવતો નહિ છોડું !
-ને દેવે અગ્નિની વર્ષા મુશળધારે વરસાવી. ઘડી પહેલાં રમતું-કિલ્લોલતું કુંભકારનગર બીજી જ પળે રાખના વિરાટ ઢગલામાં રૂપાંતિરત બની ગયું. એક પણ માણસ જીવંત ન રહ્યો. ધીમે ધીમે આ સ્થાન ‘દંડકારણ્ય' તરીકે લોકમુખે ઓળખાઈ રહ્યું!