________________
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૧
હતાં. પણ સ્કંદક-પુરંદરયશા જ્યારે યુવાનીના દ્વારે આવીને ઊભાં રહ્યાં ત્યારે એક દહાડો જિતશત્રુના મનમાં એક વિચાર ઝબૂકી ગયોઃ રે! પુરંદરયશા તો પારકું ધન કહેવાય! આજ નહિ ને કાલે એ કોઈના ઘરની શોભા બનશે. સ્કંદક, શું બહેનને પોતાની આંખથી અળગી થતી જોઈ શકશે ખરો ?
ધારિણી પણ પોતાનાં સંતાનોનું ભાવિ વિચારતી અને ઘણી વાર જિતશત્રુને કહેતીઃ સ્કંદક ને પુરંદા હવે નાનાં બાળક નથી રહ્યાં. શૈશવના શણગાર એમના દેહ પરથી ઊતરી ગયા છે. દીકરી માટે કાલે માગાં આવશે. ભાઈથી અળગા થવાની કલ્પના પણ ન કરી શકતી દીકરીને આપણે હવે સત્ય સૃષ્ટિનો ખ્યાલ કરાવવો જ રહ્યો ! આ અંગે પ્રયાસો અનેક થયા, પણ પરિણામ ધાર્યું ન જ આવ્યું !
પુરંદરયશાની કાયા-ડાળે કૂજન કરતી કાંતિની કોયલોના મધુરા રણકાર સાંભળીને કંઈ-કેટલાય રાજવીઓએ પોતપોતાના પુત્રો માટે પુરંદરયશાનું માગું પાઠવ્યું. પણ, ભાઈના પડછાયાનેય વળગી રહેતી પુરંદરયશાએ લગ્નની વાતમાં મચક જ ન આપી.
સ્કંદકને વિશ્વાસ હતોઃ મારી બહેન સ્વપ્નમાંય મને અળગો નહિ કરી શકે! દુનિયાભરની દીકરીઓ ભલે પ્રિયતમનું પાત્ર આવતાં ભાઈને ભૂલી જાય! પણ મારી આ બહેન તો એવી સ્વાર્થી નહિ જ બને ! પરંતુ એનો આ વિશ્વાસ ઠગારો નીવડ્યો. રાજવી દંડકાગ્નિ એક દહાડો શ્રાવસ્તીમાં જાતે જ પુરંદરયશાને પરણવા આવ્યા. રૂપસૌંદર્યનો એ સાગર જોઈને પુરંદરયશા પોતાના ભાઈને ભૂલી ગઈ અને એની આંખમાં રમતા, ભાઈ પરના વાત્સલ્યને, વામણો બનાવતો પતિ પરનો સ્નેહ-સાગર છાનો ન રહી શક્યો. પુરંદરયશાએ શરમ સાથે લગ્ન માટે હા કહી. સ્કંદક વિચાર-વમળમાં તણાઈ રહ્યો. પરંતુ એક દહાડો લગ્ન પણ
