________________
૭૪ ]
[ આગમસાર દુર્લભ છે, એમ જાણી ધીર, વીર, ને સમકિતી મુન. ઉત્કૃષ્ટ સંયમપાલન કરી કર્મ શરીરને સર્વથા ક્ષય કરે અને સંસારસાગરને તરી જાય છે. ચોથા ઉદેશામાં સ્વછંદતાના દેશે બતાવી સાચે સાધુ ગુરૂની નિશ્રામાંજ રહે, એકલો ન વિચરે એમ ફરમાવ્યું.
એનો પરમાર્થ હેતુ એ છે કે વય અને જ્ઞાનની દૃષ્ટિએ જે હજી અપરીપકવ છે, અથવા પરીષહને ખમવાની હજી પૂરી સહનશકતી ને સમતા જેનામાં આવી નથી, તેવા સાધુ માટે એકલાવિચરવું તે મુકેલી કે પતનનું કારણ બને છે. તે સુકુમાલિકા આર્યાજીના દષ્ટાંતે.
પણ જે વિશિષ્ઠ જ્ઞાની છે અને દઢચારિત્રી છે, કેઈપણ પરિષહથી ડગે તેમ નથી તેવા ધીર, વીર ને સમકિતી પૂર્વ ધારી મુની માટે એકલ વિહારીપણું પણ નિર્જરાનું કારણ બને છે, તેમ પ્રભુએ કહ્યું.
અંતભાગમાં સ્ત્રીસંગથી દૂર રહેવા સાધુ માટે ફરમાવ્યું. કારણકે તેથી નરકાદિ દુર્ગતિની પ્રાપ્તિ થાય છે. માટે સાધકે વિશુદ્ધ બ્રહ્મચર્ય પાળવું તે જ હિતકારી છે.
પાંચમાં ઉદેશામાં આચાર્યાદિ જે સાધકે નિરતિચાર વિશુદ્ધ આચાર પાળે છે. તેમને નિર્મળા જળાશય સમાન કહ્યા છે. નિર્મળ જળથી ભરપુર જળાશય જેમ સદા શુદ્ધ રહીને બધા જળચર જીવેનું જતન કરે છે, તેજ રીતે આચાર્યાદિ સાધકે પણ જ્ઞાન અને સદ્ગુણરૂપી જળથી પરિપૂર્ણ થઈ, કષાયને ઉપશાંત કરી, તપસ્યા દ્વારા કર્મની નિર્જરા કરી, અન્ય જીવોને કમરહિત થવાને સદુપદેશ આપે છે અને સ્વ–પરનું કલ્યાણ કરે છે, તે અવય. સમાધિસુખને પામે છે,
