________________
૭૩
બધે, ગવિધિ, ચાણક્યનીતિ પરના બાલાવબોધે, ભગવગીતાભાષા, જ્ઞાનપંચમી પરના બાલાવબોધે, મૌન એકાદશી પરના બાલાવબોધે, દીવાળીક૯૫ પરના બાલાવબોધે, ૩૯૦૦ પતિપૂરને મૃતાવબોધ ઉપદેશ” (૧૭૮૦), મહીપાલચરિત્ર પરના બાલાવબોધે, જગદેવ પરમારની વાર્તા (૧૭૮૬), વિકમંજરીવૃતિ બાલાવબેધ (૧૭૯૦), જ્ઞાતાસૂત્ર પર ૧૩૯૧૦, ૫૫૦૦ પંક્તિપૂરના અને બીજા બાલાવબોધો, સુસઢચરિત્ર બાલાવબોધ, મણિપતિચરિત્ર બાલાવબોધ, રૂપસેનચરિત્ર બાલાવબોધ ચમત્કાર ચિંતામણિ બાલાવબંધ, ગિરનારકલ્પ બાલાવબેધ, ઉત્તમકુમારચરિત્ર બાલાવબોધ, અક્ષયતૃતીયાથા બાલાવબેધ, કૃમપુત્રચરિત્ર બાલાવબોધ(૧૮૧૬), ચતુર્માસી વ્યાખ્યાન તથા હેલીકથા, વિવેકવિલાસ બાલાવબોધ (૧૮૨૧), ઉપદેશરસાલ (૧૮૨૨), આત્મશિક્ષા બાલાવબોધ (૧૮૨૬), છવાભિગમસૂત્ર બાલાવબોધ (૪૭૦૦ પંક્તિપૂરનો) ધર્મકથા બાલાવબોધ, આચારપદેશ (૧૮૪૮) તથા ભેજનભકિત (વણક) આદિ ૮૮ ઉપરાંત કૃતિઓ સાહિત્યગુણ યા વિપુલતાની તથા ભાષાવિકાસના અભ્યાસની દષ્ટિએ ખાસ નોંધપાત્ર છે. બાકીની ૩૬૯ કૃતિઓ પણ ભાષાવિકાસ તેમ જ જૈનધર્મની દૃષ્ટિએ ઉપયોગી છે.
આ ગળાની જનેતર ધારામાં સિંહાસનબત્રીસી સુડાબહેતરી જેવી વાર્તાઓ તથા શકુનાવલી', સારસંગ્રહ, વિદુરનીતિ અને જ્યતિષ, વૈદક આદિને લગતી ગદ્યકૃતિઓ, સ્વામિનારાયણનાં “વાચનામૃત' તથા દયારામની “સતરયા પર ટીકા, હરિહરતારતમ્ય, ભાગવતસાર, પ્રશ્નોત્તરમાલા, કલેશકુઠાર (લઘુ અને બૃહત) અને પ્રશ્નોત્તરવિચાર જેવી કૃતિઓ જોવા મળે છે.
સમગ્ર રીતે વિચારતાં ગુજરાતી પદ્યસાહિત્યની માફક ગુજરાતી ગદ્યસાહિત્યનો આરંભ જન ગદ્યકારોથી થયો છે અને તેને સારાયે મધ્યકાળમાં વિપુલ પ્રમાણમાં ખેડયું અને વિકસાવ્યું છે પણ જૈન ગદ્યકારે એ જ.
