________________
-
૩૯
નિમિત્ત બનતા. તેઓશ્રીની પુણ્ય નિશ્રામાં દીક્ષા, ઉપધાન, ઉઘાપન, મંદિર-મૂર્તિ પ્રતિષ્ઠા તથા પદપ્રદાન વગેરેનાં મંગલકારી મહેસવો વારંવાર ઉજવાયા છે, તેમજ છરી પાળતાં સંઘે અનેક વાર નીકળેલા છે.
હિંસકને અહિંસક બનાવવા, દુરાચારીને સદાચારી બનાવવા અને સ્વચઈદે વતતાં મનુષ્યોને નિયમમાં લાવવા એ તેઓશ્રીનાં જીવનને સાત્વિક આનંદ હતો અને તે તેઓશ્રીએ પૂરેપૂરે માણ્યો
મનની મક્કમતા તો પહેલેથી જ હતી અને વય વધવા સાથે તે પણ વધતી જ ચાલી, તેથી ગમે તેવા વિપરીત સંગેમાં પણ તે પાછા હઠયા નથી, એટલું જ નહિ પણ સિંહ સમ નિર્ભય થઈને સામા ધસ્યા છે અને પૂરું પરાક્રમ બતાવીને જ વિરમ્યા છે. પંજાબમાં શાસ્ત્રાર્થો થતાં, ત્યાં લાઠીઓ અને ઈટે પણ તૈયાર જ રહેતી હતી, છતાં તેઓશ્રીએ પીછેહઠ કરી નથી. મુલતાનમાં તેઓશ્રીની વેધક વાણું સાંભળીને હજારો લેકોએ માંસાહારનો ત્યાગ કર્યો અને કસાઈઓને ધંધે બેસી ગયો. એ વખતે કસાઈઓએ પિતાની કાતિલ છુરીએ આ આચાર્ય પ્રવરની છાતીમાં હુલાવી દેવાની તૈયારીઓ કરી, છતાં તેઓશ્રીએ પિતાનું કર્તવ્ય છોડવું નહિ. જીવદયા વિષેનાં તેમનાં વ્યાખ્યાનો અબાધિત ગતિએ ચાલુ રહ્યાં. બોરસદમાં ઉપા૦ શ્રી જયંતવિજયજી મહારાજની દીક્ષાનો પ્રસંગ બૈર્યની કસોટી કરે તેવો હતો, પરંતુ તેમાં તેઓશ્રી પાર ઉતર્યા અને પાટણમાં દીક્ષાનાં દ્વાર દેવાઈ ગયાં હતાં, તે તેઓશ્રીએ અપૂર્વ હિંમત દાખવી ઉઘાડી નાંખ્યાં. દીક્ષા, દેવદ્રવ્ય કે તિથિપ્રકરણ જ્યાં પણ તેમને અસત્યની કે શાસ્ત્રવિરુદ્ધ પ્રરૂપણાની ગંધ આવી ત્યાં તેમણે પિતાનું મંતવ્ય નિર્ભયતાથી રજૂ કર્યું છે અને સત્યસંરક્ષણની પૂર્વાચાર્યોની પરિપાટી જાળવી રાખી છે.
