________________
માતા જ્યારે જિનમંદિરે જતી, ત્યારે લાડીલા લાલચંદને સાથે લઈ જતી અને તેમના કદલી કેમલ બે હસતે ભેગા કરીને પ્રભુને
જે જે કરાવતી. પછી તે પાટલા પર ચેખાનો સાથીઓ, ત્રણ ઢગલીઓ અને ચંદ્રકળાની આકૃતિ કરતી, ત્યારે આ લાલચંદ તેના સામું ટગર ટગર જોયા કરતા અને તેના પર પાઈ, પિસા, બદામ કે દેવને કંઈ ચડતું તેના સામી મીટ માંડતા. તે વખતે તેમનાં મનમાં કેવા વિચાર ઉઠતા હશે, તે કહેવાનું અમારે માટે શક્ય નથી, પણું અનુમાનથી અમે જણાવીએ છીએ કે આ બધું જોઈને તેમને એક પ્રકારનો હર્ષ થતું હશે અને હું પણ પ્રભુ સમક્ષ આવી સ્વસ્તિકાદિ રચના ક્યારે કરીશ?' એવો મનોરથ ઉઠતા હશે. અલબત્ત, એ વખતે એ મનોરથ વ્યક્ત કરવાનું તેમનું વાણીસામર્થ્ય નહિ હૈય, પણ ભાવરૂપે એ મને રથ તેમના ચિત્તપ્રદેશમાં વિહરણ કરતા હશે અને તેના પર પિતાની કુમકુમ પગલીઓ પાડતા હશે.
અઢી વર્ષની ઉંમરે તેમણે માતાપિતા સાથે જોયણી તીર્થની યાત્રા કરી હશે.
બાલશાસન ગામ ભયાણ તીર્થના રસ્તા પર આવેલું હતું એટલે ત્યાં નિર્ણય સાધુ-સાધ્વીઓનું આગમન ઘણીવાર થતું. પીતાંબર શેઠ અને મોતી બહેન સાધુ-સાધ્વીઓના ભક્ત હતાં, તેથી આવા પ્રસંગે તેઓ તેમને વંદન કરવા, સુખશાતાની પૃચ્છા કરવા તથા ગોચરીને લાભ આપવા વિનંતિ કરવા જતાં. નાનકડા લાલચંદ એ વખતે ચાલવાની હઠ પકડતા અને તેમની આંગળી પકડીને સાથે જતા તથા માતાપિતાની માફક પિતે પણ એ સાધુ-સાધવીએને મસ્તક નમાવતા.
લાલચંદ જ્યારે નવ વર્ષની ઉંમરના હતા, ત્યારે પિતાંબર શેઠ બિમાર પડયા અને કાળની કુટિલ કરામતે તેમને સહુની વચ્ચેથી એકાએક ઉપાડી લીધા. મોતીબહેન પર વૈધવ્યનું વાદળ તૂટી પડયું
