________________
તીર્થંકર નામકર્મ બાંધવા સુધીની જે સ્થળે તાકાત છે, યોગ્યતા છે ત્યાં પણ યાદવાસ્થળી જોવા મળે છે. જે ક્ષેત્રમાં સમય અને શક્તિ ધર્મના વિકાસ માટે, ધર્મની વૃદ્ધિ માટે વાપરવાની હોય છે ત્યાં સાચું ને સારુંના બદલે “મારું તે સાચું” એવો કદાગ્રહ કરી પ્રભુની આજ્ઞાને અનુકૂળ કે પ્રતિકૂળ અર્થ કરી મનમાં બેસાડી શાસનની હેલના કરતા દેખાય છે. એટલા જ માટે સુપક્ષના વિચારો શાસ્ત્રકારોએ આપણી સમક્ષ મૂક્યા નથી ને?
પૂ. આનંદઘનજી મ.ને કદાચ કોઈએ પૂછ્યું હશે યા તેઓનું કરુણાળુ દદય ભીંજાઈ ગયું હશે. તેથી તેઓએ ખાસ અનંતનાથ સ્વામીના સ્તવન દ્વારા પોતાનું હૈયું ખાલી કરવા માટે સ્તવનની કડીઓમાં લખ્યું... ગચ્છના ભેદ સૌ નયન નિહાળતાં,
તત્ત્વની વાત કરતાં ન લાજે, ઉદર ભરણાદિ નિજ કાજ કરતાં થકાં,
મોહનડીયા કલિકાલ રાજે. ધાર.” ઇતિહાસકારોએ એક સ્થળ નોંધ કરી કે, ભ. મહાવીર સ્વામીના સમયમાં ૫૩ પાખંડીઓ હતા. તેઓ પણ એવી જ વાત કરતાં કે “પ્રભુની બીજી વાત સાચી પણ આ વાત બંધ બેસતી નથી.” કેવી એ જીવોની અજ્ઞાનતા !*
આજે પણ શું અજ્ઞાની જીવો આવા વિચારો નથી દર્શાવતા ? તેઓ તો ભગવાનના જમાનામાં લાઈટ, વાહનો, ફોન આદિ સાધનો નહોતા. તેથી પ્રભુએ તેવો ઉપદેશ આપ્યો. આજે એ ઉપદેશમાં કાંઈ સુધારો કરવાની જરૂર નથી? વિગેરે.
કહેવાનું તાત્પર્ય એ છે કે, સુપલ એટલે જે ભવ્યાત્માઓને પ્રભુના વચન ઉપર, જ્ઞાન ઉપર ઉપદેશ ઉપર પૂર્ણ શ્રદ્ધા હોય. આ વચનો પાળવાથી, માનવાથી અથવા સ્વીકારવાથી આત્માનું નિયમા કલ્યાણ જ થવાનું છે. તેવું મનમાં વસેલું હોય તેવા આત્માને સુપક્ષી કહેવા. અને તે જ આત્મા ધર્મક્રિયા, આરાધના નિર્વિને કરશે તેમ માનવું, સ્વીકારવું જરૂર લાગે છે. પ્રભુ પાસે મુખ્યત્વે હું અને મારા ભગવાન એ ભાવે જવું જોઈએ.
તત્ત્વાર્થાધિગમ સૂત્ર (ગ્રંથ)માં પૂ. ઉમાસ્વાતિ મહારાજે મોક્ષના પથિક આત્માને અનુલક્ષી પહેલું જ સત્ર “સમ્યગદર્શન જ્ઞાન ચારિત્રાણી મોક્ષમાર્ગ લખ્યું છે. મોક્ષ એ અંતિમ ધ્યેય છે અને સમ્યગદર્શનાદિ તેનો માર્ગ-પથ છે. પથ ને પક્ષની સાથે કેટલાક કારણે નજીક લાવવાની જરૂર છે.
જે સુપક્ષમાં સંકળાયેલો હોય તેને પથ-માર્ગ જરૂર છે. જો સન્માર્ગ જડે તો તેનો પ્રવાસ સુપક્ષવાળો થાય એટલે કાર્ય-કારણ ભાવે એ આત્મા દર્શન, જ્ઞાન, * ભ. મહાવીર સ્વામીના જમાઈ જમાલી – “કડે માણે કડે” એ વાતમાં અટવાયેલા. ૭૮
d
osa...