________________
છું અને, ગુણહીન અવસ્થામાં સુખના ધામ ભણી મારી ગિત ચાલે કેવી રીતે ? ગુણની તીવ્ર ભૂખ હું અનુભવી રહ્યો છું. આ છે મારી નિઃસહાય અને અશરણ દશા.
અશરણ દશાની આ મારી વેદના અત્યંત તીવ્ર બની ત્યારે મને મળ્યા. પરમાત્મા. સર્વ ભયોને જીતી ચૂકેલા આ નાથના દર્શન માત્રથી મારા તમામ ભયો પલાયન થયા. હું નિર્ભય બન્યો. એ અભયદાતા દેવાધિદેવને હું ભેટી પડ્યો. સમ્યજ્ઞાનનો દિવ્ય પ્રકાશ પાથરીને તેમણે મારા અજ્ઞાનનાં અંધારાં ઉલેચ્યાં. સારા અને નરસાની, હિત અને અહિતની તથા ખરા અને ખોટાની વિવેકબુદ્ધિ તેમણે મને ભેટ ધરી, મારા અજ્ઞાનના પાટા તેમણે છોડ્યા, તે મારા ચક્ષુદાતા બન્યા. ભવમાં ભૂલા પડેલાં નિરાધારદશામાં આથડતા એવા મને તે અનંત કરુણાના સાગરે સાચો રાહ ચીંધ્યો. પૂર્વના ગલતઅભ્યાસના કારણે મારા પગ આડા-અવળા ફંટાઇ જતા હતા તો પણ તેમણે મને માર્ગ પર સ્થિર કર્યો. પરમસુખનાં ધામ ભણી મારા પગ મંડાયા. તે મારા માર્ગદાતા બન્યા. પણ, મારી નિરાધારતાનું શું ? તે ચિંતામાંથી પણ મને તેમણે મુક્ત કર્યો. તેમનાં ચરણોમાં હું આળોટ્યો. મેં તેમનો જ પાલવ પકડ્યો, તેમણે મને શરણું આપ્યું. હું અનાથ હતો, તે મારા નાથ બન્યા. હું નિરાધાર હતો, તે મારા આધાર બન્યા. તે મારા શરણદાતા બની રહ્યા. હું ભૂખ્યો હતો તેમણે સૌથી પહેલી મને ગુણની રુચિ આપી અને શ્રદ્ધાનો સાલમપાક આપી મારી ભૂખ ભાંગી. આ રુચિ અને શ્રદ્ધારૂપ બોધિ આપીને તે મારા બોધિદાતા બન્યા.
હવે હું ત્રાસરહિત, હવે હું સંતાપરહિત. હવે હું અનાથ નહિ પણ સનાથ. આધિ, વ્યાધિ અને ઉપાધિની હવે મને કોઇ ફિકર નથી. કારણ કે હું પરમેશ્વરનાં ચરણોમાં બેઠો છું. રોગથી હું ઉદ્દિગ્ન નથી, વૃદ્ધત્વથી હું વ્યથિત નથી, મૃત્યુથી હું ચિંતિત નથી. કોઇ તાપ મને તપાવી શકે તેમ નથી, કોઇ સંતાપ મને શેકી શકે તેમ નથી. જગતના સર્વ જીવોની
હૃદયકંપ પર