________________
જરૂર એવું હશે જેને કાળ પુરુષની થપાટ લાગતી ન હોય, જે જીર્ણ થતું ન હોય, જે ગ્લાન બનતું ન હોય, જે કરમાતું ન હોય, જે મુરઝાતું ન હોય, નક્કી એ ‘કાંઈક’ જગતમાં હસ્તી ધરાવતું જ હોય. જેને જીવાડવા પ્રયત્નો કરવા ન પડે, કારણ તે અમર જ હોય. જગતમાં ખોવાયેલાં ‘અનંત’ અને ‘અક્ષય’ શબ્દોનો વિશેષ્ય ક્યાં'ક હશે જ. એ ‘અક્ષય’ ના પ્રત્યેક પગલે કાળપુરુષ થથરતો હશે, એ ‘અક્ષય'ના આંગણે ક્યારે'ય સાંજ ઢળતી નહિ હોય, ક્યારેય સમાપ્તિ સર્જતી નહિ હોય.
પણ ક્યાં હશે એ અક્ષય ?
ક્યાં જઈને બેઠો હશે એ અવિનાશી ?
તેને ક્યાં શોધવો ? તેને કોણ બતાવે ? સઘળાય નશ્વર સુખોની છાયાથી ત્રાસીને હવે એ શાશ્વત સુધી પહોંચવું છે, પણ એ અલગારી દુનિયા કોણ બતાવે? વિનશ્વરતાની વિરાટ ક્ષિતિજોને ભેદીને તેની પેલે પાર કેમ પહોંચવું ?
આ વ્યથા દિલમાં ઊગે છે, મંથન શરૂ થાય છે, જબ્બર મથામણો ચાલે છે, કો'ક આવીને માર્ગદર્શન દઈ જાય છે અને દૂરથી એ દિવ્ય પ્રકાશ દેખાય છે. એ શાશ્વતનું સરનામું જડે છે.
નશ્વરની બધી'ય મથામણો મૂકાય છે ત્યારે અનશ્વરનો ભેટો થાય
છે.
નાકને તરબતર કરતી અલૌકિક સુગંદ જંગલના મૃગલાને મુગ્ધ કરે છે. એ દિવ્ય સુગંધ પ્રાપ્ત કરવાની ઝંખના જાગે છે, તે દોડે છે, ખૂબ દોડે છે, ચારે'ય દિશામાં દોડે છે, સુગંધ અનુભવાય છે, પણ તે સુગંધી દ્રવ્ય જડતું નથી. દોડી દોડીને થાકે છે, પટકાય છે, મુરઝાય છે, ત્યારે જ્ઞાની હસે છે.
“બિચારો, નાહક થાક્યો, તે સુગંધી કસ્તુરી તેની નાભિમાં જ પડી છે તેને કોણ સમજાવે ?''
હૃદયકંપ ( ૧૩૦
