________________
નિત્યની શોધમાં
તો શું.....જગત એટલે વિનાશ ? જીવન એટલે વિલય ?
બધું જ નાશ પામશે ? સર્વ પ્રયત્નોનું ફળ આખરે સર્વનાશ ? બધી જ મથામણોનો સાર સર્વ સમામિ ? તો જીવવાનો શો અર્થ ? ઝઝૂમવાનું શું કામ? ઝઝૂમીને શું કામ ? ઝઝૂમીને મેળવેલું આચનક આવીને કાળપુરુષ લૂંટી જાય તે મૂંગા મોંએ જોયા કરવાનું ? ફરિયાદ સાંભળનાર પણ કોઈ નહિ? | સર્વ પદાર્થોની વિનાશિતતા જાણ્યા પછી આ એક ઘેરી હતાશા હૈયાને ઘેરી વળે છે, વિચારતંત્ર ખોટવાઈ જાય છે. ઉત્સાહ ઓસરી જાય
સઘળુંય અનિત્ય, તો તેને પ્રાપ્ત કરવાનો અર્થ પણ શું છે ? તેની પ્રાપ્તિના પ્રયત્નો વ્યર્થ જ છે. પણ, તો શું નિષ્ક્રિય બની જવું? સક્રિય રહીને શું મેળવવું ? મેળવીએ તો લૂંટાઈ જવાનું કાળપુરુષના સકંજામાં ઝડપાઈ જવાનું.
અને આવી એક ઘેરી વ્યથા અને મથામણ દિલમાં ઊગે છે, જબ્બર ઊહાપોહ ચાલુ થાય છે. “શું નિત્ય કાંઈ છે જ નહિ ?” એક અપૂર્વ જાગૃતિની પળ ઉપસ્થિત થાય છે અને ત્યાંથી જ નિત્યની ખોજ આરંભાય છે, નિત્યના આવિષ્કારનો યજ્ઞ મંડાય છે, શાશ્વતનો પ્રેમ દિલમાં ઊગે છે, તેને શોધવાની અને પામવાની આકાંક્ષા અંતરમાં જન્મે છે. બધુંય જો વિનાશી છે, તો કાંઈક અવિનાશી પણ હશે જ. કાંઈક
હૃદયકંપ છે ૧૨૯
