________________
નાનામોટાનો સ્પર્ધાભાવ આ ભ્રમની જ પેદાશ છે. મોભા અને હોદાની હરીફાઈ આ અહંવિપર્યાસમાંથી જ પ્રગટી છે. કર્મદત્ત પારકા કામચલાઉ વળગાડને જીવડો જાત સમજી બેઠો છે. આ એક ગેરસમજની પૂણીમાંથી તેણે ગેરસમજોનાં જાળાં સર્જ્યો છે, અને મહી પોતે જ ભરાણો છે. જેટલાં જાળાં વધે તેટલો તે વધુ વટ મારે છે. માનકષાયના દરદથી પીડાતો જીવ પોતે ‘બાપડો' હોવા છતાં જાતને ‘બાપુ’ માનીને મૂછો મરડે છે.
ભાષાએ માનસંજ્ઞાને ઓળખવા માટે ઘણા રૂઢિપ્રયોગો આપ્યા છે. જમીનથી અધ્ધર ચાલવું, ટટ્ટાર ચાલવું, છાતી ફુલાવીને ફરવું, ખભા ઊંચા કરવા, મૂછો મરડવી, માથામાં રાઈ ભરવી. અભિમાનની પીડા પગથી માથા સુધી પ્રસરેલી હોય છે.
છગનભાઈ રસ્તા પરથી પસાર થતા હતા. રસ્તામાં એક ભાઈને જોઈને ઊભા રહી ગયા. તે ભાઈના હાથ પકડીને આશ્ચર્ય વ્યક્ત કરતાં બોલ્યાઃ અરે, મગનભાઈ! આ શું? તમે તો સાવ બદલાઈ ગયા... ઓળખાતાય નથી, તમારા વાળ કાળાભમ્મર જેવા હતા, સાવ ધોળા રૂ જેવા થઈ ગયા !... તમારી આંખો કૂવા જેટલી ઊંડી ઊતરી ગઈ!... ડાચું તો સાવ બેસી ગયું છે!... શરીર પર કરચલીઓ કેટલી પડી ગઈ છે ! અને, શરીર તો સાવ ઊતરી ગયું છે ! કાંઈ મોટી માંદગી આવી ગઈ છે કે પછી કોઈ મોટી ચિંતા ? મગનભાઈ, કહો તો ખરા... આ બધું શા કારણથી બદલાઈ ગયું ? અરે, મહાશય !હું મગનભાઈનથી...ચીમનભાઈછું. લે... ! તમે તો નામેય બદલી નાખ્યું ?
ચીમનભાઈને મગનભાઈ માની લેવાની એક ભ્રમણાએ
