________________
૧૧૦
શ્રીપાળ રાજાને રાસ દીઠે નંદન નાભિનરિદને રે, દેવને દેવ દયાળરે; આજ મહેદય મેં લહ્યાજી, પાપ ગયાં પાયાળરે. કુ. ૫
અર્થ-જ્યારે કુંવરે ગભારો જોયે ત્યારે બન્ને બારણું ઊઘડી ગયાં, એટલે આકાશથી દેવોએ સુગંધી ફૂલોને વરસાદ વરસાવ્યો અને જયજયકાર થયો. આ પ્રમાણે આનંદમંગળ વર્તાવ્યો કે તુરત કનકકેતુ રાજાને વધામણું ગઈ કે-“આજનો દિવસ ઉગેલ સફળ થયો, કેમકે દેવીએ દીધેલ વરરાજા અહીંયાં આવી પહોંચેલ છે અને તેજમાં ઝાકઝમાળ સૂર્યના સરખે દેદિપ્યમાન છે.” આ મુજબ વધામણી મળતાં વધામણું દેનારને સોનાના દાગીના, લાખ પસાય અને પંચાંગ પસાય આપી તુરત રાજા સ્વજન સજજનેથી પરવાર્યો, જિનમંદિરે આવી પહોંચ્યો. જિનમંદિરમાં આવી જુએ છે તો કુંવરને જિનરાજજીની કેસર, ચંદન, પુષ્પ ને બરાસ વગેરે ઉત્તમ દ્રો સહિત પૂજા કરતો દીઠો. તે પછી ચૈત્યવંદન કરતાં હલ્લાસ ચિત્તયુક્ત સુંદર સ્તવન કહ્યું અને તે પછી કુંવરે પ્રભુજીની સ્તુતિ કરવા માંડી કે“આજે મેં મહાદય પુણ્યપ્રતાપથી નાભિરાજાના નંદન અને દેવાદેવ દયાળ ઋષભદેવજીને જોયા, જેથી પાપ માત્ર પાતાળમાં સંતાઈ પઠાં” (૧-૫)
દેવ પૂજીને કંવર આવિયાજી, રંગમંડપમાંહિ જામરે; રાય સજન જને પરવર્યાજી, બેઠો કરિય પ્રમાણરે. કું. ૬ જિનહર બાર ઉઘડતાંજી, અચરિજ કીધી તમે વાતરે; દેવસ્વરૂપીદીસો આપણજી, વંશપ્રકાશો કુળજાતરે. કુ. ૭ ન કહે ઉત્તમ નામ તે આપણું જી, નવિ કરે આપ વખાણરે; ઉત્તર ન દીધો તેણે રાયને, કંવર સયળ ગુણ જાણરે કુ. ૮ દેખો અચંભો ઇણે અવસરેંજી. જુઓ ગયણું ઉધોતરે; ઊંચે વદને જોવે તવ સહુજી, એ કુણ પ્રગટી તરે. કે. ૯ વિદ્યાચારણ મુનિ આવિયાજી, દેવ ઘણા તસ સાથરે; જઈ ગંભારે જિન વાંદિયા, થુણ્યા શ્રી જગનાથરે, કુ. ૧૦ દેવરચિત વરઆસને જી. બેઠાં તિહાં મુનિરાય રે; દિયે મધુરક્વનિ દેશનાજી, ભવિકશ્રવણ સુખદાયરે. કું. ૧૧ નવપદ મહિમાતિહાં વરણુજી, સેવે ભવિકસિદ્ધચકરે; ઈહભવ પરભવલહિયેં એહથીજી, લીલાલહેર અનેકરે. કું. ૧૨ દુખ દેહગ સવિ ઉપશમેજી, પગ પગ પામે ઋદ્ધિ રસાળરે;