________________
૧૬
શ્રીપાળ રાજાને રાસ નિત નાટક થાવેરે, ગુણિજનગુણ ગાવેરે, વર વહુ સોહાવે બે ગોખડેરે;
અથ–પ્રયાણનાં વાજાઓનો અવાજ સાંભળતાંજ ખલાસીઓએ નાંગર ઉપાડી લીધાં, શઢનાં દેરડાં પણ ચઢાવી લીધાં અને તાકીદે વહા
ને ચલાવ્યાં. તે પછી શ્રીપાળ રાજા અને મદનસેના રાણી એ વર વહુ અને ગોખડામાં શોભાયુકત જે જે વખતે બિરાજતાં તે તે વખતે નાટિક થતાં અને ગુણિજને ગુણગાન કર્યા કરતા હતા-મતલબ એ કે તેઓ પરસ્પર પ્યાર સહિત હમેશાં આનંદમાં મશગુલ રહેવા લાગ્યાં. (૧૬)
મન ચિંતે શેઠરે, મેં કીધી વેકરે, સાયર ઠેઠ ફળે જાઓ એહનેરે; જે ખાલી હાથંરે, આવ્યો મુજ સાથે રે, આજ તે આથે સંપૂરણ થયેરે. જળ ઇંધણ માટેરે, આવ્યાં ઈણ વાટે, પર રણ સાટે જાઓ સુંદરીયો; લખમી મુજ આધી રે, ઇણે મુહિયાં લાધીરે, દોલત વાધી દેખો પલકમાં રે. કિમ માગ ભાડર, ખત પત્ર દેખાડશે. દેશે કે આડું અવળું બોલશરે; કુંવર તે જાણીરે, મુખ મીઠી વાણીરે, ભાડું તન આણી આપે દશગણું રે. પામ્યા અનુકરમેંરે નરભવ જિનધરમેં રે, વાહણ રણદીવે એમે સહરે, નાગર જળ મેત્યારે, સઢ ડર સંકેલ્યાં રે, હળવે હળવે લોક સહ ત્યાં ઉતર્યા રે. બીજે ઈમ ખંડેરે, જુઓ પુણ્ય અખંડેરે, એકણુ પિડે’ ઉપાર્જન કરી રે; કુંવર શ્રીપાળરે, લહ્યા ભેગ રસાળરે, પાંચમી દાળ ઈસી વિનર્યો કરે,
