________________
શ્રીપાળ રજાનો રાસ જી. વૂઠા તીખા તીરના, જી. ગોળાના કેઈ લાખ; જી. પણ અંગે કુંવર તણે, જી. લાગે કહી સરાખ. સુ. ૨૪ જી. આકર્ષિ જે જે દિશં, જી. કુંવર મુકે બાણ જી. સમકાળે દશ વીશનાં, જી. તિહાં ડાવે બાણ. સુ. ૨૫ છે. સૈન્ય સકળ મહાકાળનું, જી. ભાગી ગયું દહ વક
જી. નૃપ એકાકી કુંવરે, જી. બાંધ્યે બંધ નિઘટ્ટ, સુ. ૨૬ ( જી. બાંધીને નિજ સાથમાં, જી. પાસું આ જામ;
જી. બંધન છેડ્યાં શેઠના જી. રક્ષક નાઠા તામ. સુ. ૨૭
અર્થ:–આવાં માર્મિક વચન સાંભળી મહાકાળ રાજાએ પાછું ફરીને જોયું તે લણરૂપના નિધાન-ભંડારરૂપ એક જ યુવાન (જવાન) પુરુષની પેઠે ઝૂઝતો દીઠે. એટલે રાજાએ તેને કહ્યું કે તું સુંદર સોહામણે ને જુવાનિયો જણાય છે, છતાં આયુષ ખૂટયા વગર મરવાને શા સારૂ નાહક ઉદ્દેશ-હિલચાલ કરે છે? મતલબ કે હમણાં હું પાછો ફરી શસ્ત્રનો મારે ચલાવીશ કે તું મરણને શરણ થઈશ, માટે હાથે કરી મોતને બોલાવવાની હિલચાલ ન કર.” તે સાંભળીને કુંવરે કહ્યું -“સંગ્રામ(લડાઈ)માં તે વળી વચનને વ્યાપાર કેવો? જ્યાં જે ધે જોધા મળ્યા ત્યાં તે શસ્ત્ર ચલાવવાનું જ વ્યવહાર ચાલુ કરે લાયક છે. મતલબ એ કે લવારો કરે બંધ કરી અને મારે ચાલુ કર, એટલે ખબર પડશે કે દયા લાવવા યોગ્ય કેણ છે?” આવું બોલવું સાંભળતા તે મહાકાલને મહાકાળ ચડો એથી તેણે પિતાના લશ્કરને એકદમ શસ્ત્રને માર ચલાવવાને હુકમ કર્યો, ને હુકમ થતાં જ કુંવરની ઉપર લડવૈયાઓ ગુસ્સાના જુસ્સાથી રાતાચોળ થઈને ઝડેઝડ શસ્ત્ર ચલાવવા માંડયાં, તેમ આકરા તીરને અને લાખે તેપગેળાને વરસાદ વર્ષાવા લાગ્યા, છતાં પણ ઈષ્ટદેવ અને ઐષધિના પ્રતાપવડે કુંવરના અંગરૂપ વજમાં તેથી સુરાખનું નિશાન પણ ન થયું અને કુંવર શ્રીપાળ જેના જેને ભણ તાકી ખેંચીને બાણ ચલાવતો તે તે દિશાએ એકદમ દશ વીશના પ્રાણ તનાવી દેતે હતે. આમ થવાથી સેંકડોના પ્રાણ પરલોક પહોચતાં લશ્કરમાં ભારે ભંગાણ પડયું અને મહાકાળનું લશ્કર જીવ લઈ દશે દિશા ભણી નાસી ગયું. એથી મહાકાળ ફક્ત એકલો જ રહેતાં તેને પણ કુંવરે મુશ્કેટોટ બાંધી મજબૂત બંધ સાથે જ્યાં ધવળશેઠને બાંધેલું હતું ત્યાં લઈ આવી શેઠના બબ્ધ છેડયાં, એટલે રખેવાળો તે જીવ લઈને નાસી ગયા. . . . (૨૦–૨૭)