________________
અધ્યાત્મ ગીતા
ગાથા-૩૯-૪૦
જ રક્ષા કરવા રૂપ રક્ષકસ્વભાવ, પોતાના ગુણોમાં જ વર્તવારૂપ વ્યાપકસ્વભાવ, પોતાના ગુણોમાં જ એકાકાર થઈને પ્રવર્તવા સ્વરૂપ તન્મયસ્વભાવ આમ આવા સ્વભાવોમાં જ આ આત્મા અનંતકાળ સુધી લયલીન બને છે.પરભાવ તો અંશ માત્રપણ સ્પર્શતો નથી.
ક્યારેય અંશમાત્ર પણ વિભાવ સ્વભાવ કે પૌગલિક ભાવોનો રસ હોતો નથી. પૌદ્ગલિક ભાવોથી સર્વથા અલિપ્ત રહીને અનંતકાળ સ્વભાવદશામાં પ્રવર્તે છે.
પોતાના અનંત અનંત ગુણો જે અનાદિકાળથી કર્મોથી અવરાયેલા હતા. તેનો ઉઘાડ થવાથી પુરેપુરા સંપૂર્ણપણે પ્રકાશિત થયેલા આત્મધર્મના જ પ્રકાશરસમાં લયલીન થઈને રહે છે. અંશમાત્ર પણ ક્યારેય વિભાવદશા સ્પર્શતી નથી. આ કારણે જ મોક્ષમાં ગયેલા જીવો ક્યારેય પણ ફરીથી આ જન્મ-મરણના ચક્કરવાળા સંસારમાં જોડાતા નથી. નીચે તો આવતા જ નથી.
લોકાગ્ર ભાગ સુધી જ ધર્માસ્તિકાયની સહાય હોવાથી તેનાથી ઉપર અલોકમાં આ ધર્માસ્તિકાય ન હોવાથી સહાયક દ્રવ્યના અભાવે આ જીવ લોકાગ્ર ભાગથી વધારે ઉપર અલોકમાં ગતિ કરતા નથી.
આ જ સુધી અનંતા અનંતા જીવો ત્યાં ગયા છે અને અરૂપી તથા અશરીરી દ્રવ્ય હોવાથી ૪૫, લાખ યોજનવાળા ક્ષેત્રમાં સારી રીતે સાથે રહી શકે છે અને રહે જ છે. મિથ્યાત્વાદિ કર્મબંધનાં કોઈ કારણો ન હોવાથી ફરીથી કર્મ બાંધતા નથી અને આ સંસારમાં ફસાતા નથી. શુદ્ધ-બુદ્ધ નિરંજન - નિરાકાર - નિરાબાધ – એવા આ આત્માઓ અનંતકાળ સુધી પોતાના જ જ્ઞાનાદિ ગુણોમાં જ લયલીન થઈને પ્રવર્તે છે તેના જ અનંતસુખને તેઓ ભોગવે છે તેઓનું આ સુખ તો “અનુભવે તે જ જાણે” તેવું છે. તે ૪૦ ||
