________________
૪૩
માન
૪૬. તહ માણો માણ-ધણાએ તીઅ એમેઅ દૂરમણુબદ્ધો ।
જહ સો અણુણી પિઓ એક્ક-ગામે ચ્ચિઅ પઉત્થો ॥ ૨.૨૯
એ માનધન નારીએ એટલું બધું માન બાંધી રાખ્યું કે અનુનય
કરીને ગયેલો તેનો પ્રિયતમ જાણે કે એક જ ગામમાં હોવાછતાં પ્રવાસી બની ગયો.
૪૭. તહ તસ્સ માણપરિવગ્નિઅસ્સ ચિર-પણઅ-બદ્ધ-મૂલસ્સ | મામિ પડંતસ્સ સુઓ સદ્દો-વિણ પેમ્મ-રુક્મસ || ૫.૩૧
કેવું માન વડે છેરેલું અને ચિરકાળના પ્રણયથી દઢમૂળ બનેલું એ પ્રેમવૃક્ષ! પણ, સખી, એ તૂટીને પડતાં અવાજ સ૨ખો પણ ન સંભળાયો !
૪૮. ણ-વિ તહ અણાલવંતી, હિઅઅં ઘૂમેઇ માણિણી અહિઅં ।
જહ દૂર-વિઅંભિઅ-ગરુઅ-રોસ-મઝ્ઝત્થ-ભણિએહિં ॥ ૬.૬૪
તે માનિની મારી સાથે નથી બોલતી તે મારા હૃદયને એટલું સાલતું નથી, જેટલું અતિશય વધી ગયેલા રોષને કારણે તેનું તટસ્થ ભાવે બોલવું સાલે છે.
રૂસણું
૪૯. પણઅ-કુવિઆણ દોણ્ડ-વિ અલિઅ-પસુત્તાણ માણઇત્તાણ । ણિચલ-ણિરુદ્ધ-ણીસાસ-દિષ્ણ-કÇાણ કો મલ્લો । ૧.૨૭
પ્રણયકલહમાં માન ગ્રહણ કરીને સુઈ ગયાનો ઢોંગ કરી રહેલાં, અને નીસાસાને તદ્દન રૂંધી દઈને કાન સરવા રાખી રહેલાં એ બંનેમાં, એ દશા સહી લે એવો કોણ મલ્લ છે ?
૫૦. અચ્છોડિઅ-વત્થદ્વૈત-પત્થિએ મંથર તુમં વચ્ચે । ચિંતેસિ થણહાઆસિઅલ્સ મજ્ઞસ્સ-વિ ભંગં ॥ ૨.૬૦
પાલવનોછેડો ખેંચી લઈને ચાલી જતી તું જરા ધીરે ચાલ – સ્તનના ભારે દબાતી તારી કટિ ક્યાંક ભાંગી પડશે તેની ચિંતા તને નથી ?
