________________
(અવાજ સાંભળતાં જ આદિત્ય પણ પોતાના રૂમમાંથી બહાર આવી ગયા. ખુશબૂની વાત સાંભળીને સુષમા રડવા લાગી.) આદિત્યઃ આ શું થઈ રહ્યું છે? ખુશબૂ ઃ હું તમારી દિકરીની જેમ લફંગા છોકરાઓની સાથે ગુલછ ઉડાવવા નથી ગઈ. પોતાના પતિની સાથે જ ગઈ હતી, સમજ્યા. આદિત્યઃ પ્રિન્સ, એને ચુપ કર. પ્રિન્સઃ સાચું જ તો બોલી રહી છે. શું ખોટું કહ્યું એણે? સુષમા પ્રિન્સ! શરમ આવવી જોઈએ તને આવી વાત બોલતાં શું તું ભૂલી ગયો કે ડૉલી તારી સગી બહેન છે? વરસો સુધી જે બહેનની સાથે તું રમ્યો-કૂદ્યો આજે આના આવવાથી તું એ બહેનને ભૂલી ગયો. કાલની આવેલી આ, તારી બહેન વિશે આવી વાત કરે અને તું ચુપચાપ સાંભળી રહ્યો છે. પ્રિન્સ ન સાંભળું તો બીજું શું કરું? કામ જ એણે એવા કર્યા છે. ખુશબૂઃ કેટલું પણ કરો મમ્મીજી ! સચ્ચાઈ કડવી જ હોય છે. કોના-કોના મોઢા બંધ કરાવશો તમે? સુષમા ખબરદાર, જો આથી વધુ ડૉલીના વિષયમાં કંઈપણ કહ્યું તો મારાથી બુરું કોઈ નહીં હોય. એ મારી દિકરી છે. એને જેમ જીવવું છે તે જીવી રહી છે. તારે એમાં વચ્ચે બોલવાની જરૂર નથી. ખુશબૂઃ એ જો તમારી દિકરી છે તો હું પણ કોઈની દિકરી છું. જ્યારે એ પોતાની મરજંથી પોતાની જિંદગી જીવી શકે છે તો મને પણ મારી જિંદગી સારી રીતે જીવતા આવડે છે. પ્રિન્સ: હાં મૉમ, ખુશબૂ બિલકુલ ઠીક કહી રહી છે. આ તો અમારી હરવા-ફરવાની ઉંમર છે, આજે તો ખુશબૂએ બહાર જ જીન્સ પહેર્યું છે. કાલે જો એની ઇચ્છા હોય તો ઘરે પણ પહેરી શકે છે. માટે સારું એ જ રહેશે કે તમે લોકો પોતાના આ જૂના વિચારોને છોડી દો કે પછી પોતાના માટે અલગ ઘર શોધી લો. નહીંતર હું તમારા લોકોની વૃદ્ધાશ્રમમાં વ્યવસ્થા કરાવી લઉં છું. જો તમારે આ ઘરમાં ખુશીથી રહેવું હોય તો તમે તમારી જીભને હવે આરામ આપો. આ મારી લાસ્ટ વોર્નિગ છે.
પ્રિન્સની વાત સાંભળીને આદિત્ય અને સુષમા તો સુન થઈ ગયા. સુષમાના અરમાનોનો મહેલ એક ઝટકામાં તૂટી ગયો. વૃદ્ધાશ્રમનું નામ સાંભળતાં જ સુષમાની આંખોની સામે સ્વયંના દુઃખદ ભવિષ્યના ચિત્રો તરતા નજર આવવા લાગ્યા. સુષમાના હૃદયમાં એડર બેસી ગયો કે જો સાચ્ચે પ્રિન્સ , અમને ઘરેથી બહાર કાઢીને વૃદ્ધાશ્રમમાં મોકલી દેશે તો અમારી શું હાલત થશે? તે અસમંજસમાં ફસાઈ ગઈ હતી. એ ન તો પોતાની વહુને આટલી સ્વતંત્ર જોઈ શકતી હતી કે ન તો પોતાના દિકરાને