________________
પૂર્વના વિચારોને વધારે બળ મળી ગયું એક દિવસ જ્યારે ખુશબૂના ઘરેથી ફોન આવ્યો અને ખુશબૂ એ સમયે રસોઈ ઘરમાં હતી. ફોન સુષમાએ ઉઠાવ્યો. સુષમા હેલો, કોણ? લલિતાઃ વેવાણજી! હું ખુશબૂની મોમ બોલું છું. સુષમા વેવાણજી ! કેમ છો તમે?
(સુષમાને આ રીતે વાતો કરતા જોઈને ખુશબૂને ખબર પડી ગઈ કે ફોન મારી માઁ નો છે. ઘણા દિવસો પછી માઁ સાથે વાતો કરવા મળશે. એવું વિચારીને ખુશબૂ બહુ જ ખુશ થઈ. પરંતુ થયું કંઈક બીજું જ). સુષમાઃ શું? તમારો ભત્રીજો આવ્યો છે માટે ખુશબૂને મોકલું. નહીં વેવાણજી! હું હવે એને નહી મોકલી શકું. મહેમાનને કારણે ઘરમાં બહુ જ કામ છે. કોઈ વિશિષ્ટ પ્રસંગ હોત તો હું ના ન પાડત. લલિતાઃ ઠીક છે, એક વાર મારી ખુશબૂ સાથે વાત કરાવી દો. સુષમાં એ શું છે ને કે ખુશબૂ પાડોશમાં ગઈ છે એ આવશે ત્યારે ફોન કરાવી દઈશ. લલિતા ઠીક છે!
સુષમાએ ફોન મૂકી દીધો પરંતુ એ જાણતી નહતી કે આ વાત ખુશબૂએ સાંભળી લીધી છે. ત્યાંથી સુષમા સીધી પોતાના રૂમમાં ચાલી ગઈ. એણે આ વાતનો ખુલાસો પણ ખુશબૂ સાથે ન કર્યો. પોતાની સાસુનો આ વ્યવહાર જોઈને ખુશબૂ સ્તબ્ધ રહી ગઈ. આમ જ એક દિવસ - સુષમાં શું વાત છે ખુશબૂ ! આજે બજારમાં આટલું મોડું થઈ ગયું? ખુશબૂ મમ્મીજી! પડોશના આંટી મળી ગયા હતા. એમની સાથે વાત કરવા રોકાઈ ગઈ હતી. સુષમા ખુશબૂ! આ રીતે રસ્તા ઉપર લોકો સાથે વાત કરવી સારી નહી. મને આ બિલકુલ પસંદ નથી. ખુશબૂ પણ મમ્મીજી તેઓ મને રસ્તા પર નહી પરંતુ આપણી બિલ્ડિંગની નીચે જ મળ્યા હતા. સુષમાઃ (ગુસ્સામાં આવીને) જીભ ન ચલાવ. મેં એક વાર કહી દીધું ને વાત નહી કરવાની મતલબ નહી કરવાની સમજી.
(પોતાની ભૂલ ન હોવા છતાં પણ વારે-વારે પોતાની સાસુના ટોકવાથી ખુશબૂનું મન ધીમેધીમે પોતાની સાસુ ઉપરથી ઉતરવા લાગ્યું. ધીમે-ધીમે સુષમાએ પોતાના અધિકારોના બળ પર ખુશબૂને તંગ કરવાની બધી જ હદો પાર કરી દીધી. એણે ખુશબૂને બહાર ક્યાંય પણ મોકલવાનું બંધ કરી દીધું.