________________
સાથે લાવ્યા હતા. ત્યાં જ મહામંત્રીએ ચારેબાજુ મંદિરનું નિરીક્ષણ કરી, વિચાર-વિમર્શ કરી જીર્ણોદ્ધારનું કાર્ય શરૂ કરાવ્યું. શત્રુંજય પર્વત પર મંદિર બે વર્ષમાં તૈયાર થયું. બાહડ મંત્રીને સમાચાર મળ્યા કે મંદિર બની ગયું ત્યારે મંત્રીએ સમાચાર દેવાવાળા કર્મચારીને સુવર્ણ મુદ્રા ભેટમાં આપી.
બીજા દિવસે જ સમાચાર આવ્યા કે જોરદાર પવનના કારણે મંદિરનો ઘણોખરો ભાગ તૂટી ગયો. બાહડ મંત્રી જલ્દી ગિરિરાજ પર ચઢ્યા. શિલ્પકાર નિરાશ થઈ મંદિરના તૂટેલા પથ્થરોને જોઈ રહ્યા હતા. મંત્રીશ્વરે પૂછ્યું – “આ કેવી રીતે થયું?”
| મુખ્ય શિલ્પકાર:- “આ પહાડ ઊંચો છે. પહાડના મંદિરોમાં ભમતી (પ્રદક્ષિણા) ન બનાવવી જોઈએ અને અમે બનાવી. એમાં હવા ભરાઈ જવાના કારણે મંદિર તૂટી ગયું.”
બાહડ મંત્રી:- “કંઈ વાંધો નહીં, ફરીથી પ્રદક્ષિણા વગરનું મંદિર બનાવો.” શિલ્પકાર :- “પણ મંત્રીશ્વર પ્રદક્ષિણા વગર મંદિર કેવી રીતે બનશે?” બાહડ મંત્રી :- “કેમ? શું તકલીફ છે?”
શિલ્પકાર:- “બહુ મોટી તકલીફ છે, મંત્રીશ્વર ! પ્રદક્ષિણા વગરનું મંદિર બનાવવા વાળોનો વંશ નિર્વશ હોય છે. એમના વંશની વૃદ્ધિ થતી નથી.”
” મહામંત્રીએ હસતા હસતા કહ્યું – “બસ, આ જ તકલીફ છે? એમાં ચિંતા કરવાની શું વાત છે ? આપ દુઃખી કેમ થાઓ છો? ભવ્ય મંદિર બનવું જ જોઈએ. હું નિર્વશ રહુ મને એની કોઈ ચિંતા નથી. કોને ખબર સંતાન સંસ્કારી હશે કે કુસંસ્કારી? અને કોને ખબર છે કે મારી સંતાન મારી કીર્તિને ઉજ્જવળ બનાવશે જ? સંતાન ખરાબ હશે તો મારી કીર્તિને ધૂળમાં મેળવી દેશે. એટલે હું નિર્વશ રહીશ તો પણ ચાલશે. આ મંદિર જ મારા માટે બધુ છે. ફરીથી શરૂ કરો. જેમ થાય તેમ મંદિર જલ્દી પૂરૂં કરો.” મહામંત્રીની નિષ્કામ ભક્તિની વાત ગુજરાત અને સૌરાષ્ટ્રના ઘર-ઘરમાં થવા લાગી. બાહડ મંત્રીએ મંદિરનું કામ પૂર્ણ કરાવ્યું. આદિનાથ દાદાની પ્રતિમાની પ્રતિષ્ઠા કરાવવા માટે મહામંત્રીએ સ્વયં આરાધ્ય ગુરૂદેવ શ્રી હેમચંદ્રાચાર્યને પ્રેમપૂર્વક વિનંતી કરી. વિક્રમ સંવત ૧૨૧૧ ના શુભ દિને આચાર્ય દેવે બહુ જ ધૂમધામથી પ્રતિષ્ઠા કરી. આ મહોત્સવમાં જોડાવા માટે ભારતથી હજારો ભાવિક આત્માઓ આવી. બધાએ બાહડમંત્રીની જિનભક્તિ, પિતૃભક્તિ અને દાનવીરતાની દિલ ખોલીને પ્રશંસા કરી. બધાના મુખેથી એક જ વાત નીકળી રહી હતી “ધન્ય પિતા, ધન્ય પુત્ર! આ પ્રમાણે બાહડ મંત્રી દ્વારા શત્રુંજયનો તેરમો જીર્ણોદ્ધાર થયો.