________________
મોક્ષા : હાં મમ્મીજી એમાં દરેક વયના સ્ત્રી-પુરૂષ ભાગ લઈ શકે છે.
સુશીલા ઃ તો મોક્ષા ! તું આજે જ મારું ફોર્મ ભરી દેજે.
મોક્ષા : હાં, મમ્મીજી બહું જ સારું રહેશે. એનાથી તમારો સમય પણ પસાર થઈ જશે અને આટલું જ્ઞાન પણ મળશે.
સુશીલા ઃ અને હા મોક્ષા ! આજથી હું રોજ તારી સાથે પૂજા કરવા પણ આવીશ.
(આ પ્રમાણે મોક્ષા પોતાની મા પાસેથી મળેલી હિતશિક્ષાને ધીમે-ધીમે પોતાના જીવનમાં અમલ કરવા માટે સફળ બની ગઈ. થોડાક જ દિવસોમાં સુશીલા ઠીક થઈ ગઈ. એક દિવસ બપોરે સુશીલા એના રૂમમાં રડી રહી હતી ત્યારે...)
પ્રશાંત ઃ શું વાત છે ? આજ બધાને રડાવવાવાળી પોતે રડી રહી છે ?
સુશીલા ઃ તમે તો ચુપ જ રહો, હું રડી રહી છું અને તમને મજાક સૂઝે છે. પ્રશાંત ઃ સારું બાબા બતાવ શું વિચારીને રડી રહી છે ?
સુશીલા : એ... તો હું મોક્ષાના વિષયમાં વિચારી રહી હતી.
:
પ્રશાંત ઃ કેમ ? એને બીજું કંઈ દુ:ખ આપવાનું બાકી છે શું ? સુશીલા ઃ તમે પાછા બોલ્યા.
પ્રશાંત : આ તો હું મજાક કરતો હતો. બતાવ, તું મોક્ષાના વિષયમાં શું વિચારી રહી છે ? સુશીલા ઃ સાચ્ચે જ મને મારા કર્યા ઉપર પસ્તાવો થઈ રહ્યો છે. મેં એને કેટલું દુઃખ આપ્યું અને એ આજ મારી આટલી સેવા કરી રહી છે. બસ, હવે હું એનાથી માફી માંગવા ઈચ્છું છું. પ્રશાંત ઃ અરે ભાગ્યાવાન ! નેકી અને પૂછ પૂછ. શુભ કાર્ય કરવામાં વાર ન કરવી જોઈએ, ચાલ આપણે હમણાં જ મોક્ષાના રૂમમાં જઈએ.
(બંને મોક્ષાના રૂમમાં પહોંચ્યા, મોક્ષા એ સમયે સૂઈ રહી હતી, સુશીલાએ એની નજીક જઈને જોયું કે મોક્ષા શાંતિથી સૂઈ રહી હતી. પરંતુ એના ગાલે સૂકાયેલા આંસુના નિશાન જોઈને સુશીલાએ વિચાર્યું કે મારી વહુની આ ઘરમાં આવી હાલત ? અને પોતાનો હાથ મોક્ષાના માથે ફેરવ્યો. એથી મોક્ષા જાગી ગઈ.)
સુશીલા : અરે બેટા ! તું કેમ રડી રહી હતી ?
(મોક્ષા જોરથી રડતી રડતી સુશીલાના ગળે વળગી પડી. સુશીલાને પણ વાત્સલ્ય ભર્યો હાથ એના માથે ફેરવતાં કહ્યું કે....)
96
