________________
४७२
શ્રી સંગરંગશાળા ગ્રંથને ગુજરાતી અનુવાદ: હાર થઈ વાર સવિશેષ સમ્યફ નિંદા કર! (૮૪૮૬-૮૭) હે પક! ઘણું કહેવાથી શું? તું તૃણ અને મણિમાં તથા પથર અને સુવર્ણમાં સમદષ્ટિવાળે તથા શત્રુ-મિત્રમાં સમાન ચિત્તવળો થઈને સંવેગરૂપ મહા ધનવાળે તું સચિત્ત, અચિત્ત કે મિશ્ર, કઈ વસ્તુને નિમિત્તો જે પાપ કર્યું, તેની પણ ત્રિવિધે ત્રિવિધ ગહ કર ! (૮૪૮૮-૮૯) પર્વત, નગર, ખાણ, ગ્રામ, આરામ, વિમાન વિગેરે, તથા ભુવન કે (ખલગાઈ ) ખાલી આકાશ વગેરે, તેને આશ્રીને ઊર્ધ્વ–અધો કે તિછલકમાં, ભૂત-ભવિષ્ય કે વર્તમાનકાળમાં તથા શીત, ઊષ્ણ અને વર્ષાકાળમાં, કઈ રીતે પણ, રાત્રે કે દિવસે, ઔદયિકાદિ ભાવમાં વર્તતાં, અતિ રાગ-દ્વેષ અને મેડથી, ઊંઘતાં કે જાગતાં, આ ભવે કે અન્ય ભામાં, તીવ્ર, મધ્યમ કે જઘન્ય, સૂક્ષમ કે બાદર, દીર્ઘ કે અ૯પકાળ સ્થિતિવાળું, પાપાનુબંધી એવા જે કંઈ પણ પાપને મનથી, વચનથી કે કાયાથી તે કર્યું, કરાવ્યું કે અનુમવું, તેને શ્રી સર્વજ્ઞ ભગવંતના વચનથી “આ પાપ છે, ગ કરવાથગ્ય છે અને તજવાયોગ્ય છે? –એમ સમ્યગુ જાણુને, દુઃખના સંપૂર્ણ ક્ષય માટે શ્રી અરિહંત, સિદ્ધ, ગુરુ અને સંઘની સાક્ષીએ તે સર્વની સર્વ રીતે સમ્યફ નિંદા કર ! ગઈ કર ! અને પ્રતિક્રમણ કર ! (૮૪૯૦ થી ૫) એમ આરાધનામાં લગાડેલા મનવાળા અને મનમાં વધતા સંવેગવાળા એવા હે ક્ષેપક ! તું સકળ પાપની શુદ્ધિ માટે પ્રધાન અંગભૂત એવા મિચ્છામિ દુક્કડને ભાવપૂર્વક બેલ! પુનઃ પણ મિચ્છામિ દુક્કડને જ બોલ! અને ત્રીજી વાર પણ મિચ્છામિ દુક્કડે એમ બેલ! અને પુનઃ તે પાપને નહિ કરવાને સ્વીકાર (નિશ્ચય) કર ! (૮૪૯૬-©) એમ દુકૃતગહ નામનું બારમું પેટદ્વાર વર્ણવ્યું. હવે તેરમું સુકૃત મનમેદનાદ્વાર કહું છું. (૮૪૯૮)
અનુશાસ્તિમાં તેરમું સુકૃત અનુમોદનાદ્વાર-હે પક! મહારોગના સમૂહથી વ્યાકુળ શરીરવાળો (રોગી) જેમ શાસ્ત્રાર્થમાં કુશળ એવા વૈદ્યના કહેલા ક્રિયા કલાપને (અનુદે), તેમ ભાવ આરેગ્યને માટે તું સઘળા શ્રી જિનેશ્વરનું જે ઘણા ભ સુધી શુભ ક્રિયાઓના આસેવન દ્વારા ભાવથી ભાવિત થવાપણું, તેનું સમ્યફ અનુદન કર! (૮૪–૮૫૦૦) તેમાં શ્રી તીર્થંકરદેવને ભવથી પૂર્વે (પાછળ) જઈને ત્રીજા ભવે તીર્થ. કરપણાના કારણભૂત તેઓની) વીશસ્થાનની આરાધનાને, દેવભવથી જ (સરિસ=) સાથે આવેલાં મતિ, મૃત અને અવધિજ્ઞાનરૂપ નિર્મળ ત્રણ પાને સહિત (તેઓના) ગર્ભમાં આગમનને, નિજકલ્યાણક દિવસમાં સહસા (રભસતાવી) નિરંતર (સમૂહબદ્ધ) આવતા સકળ (ચારેય નિકાયના) દેવેથી પૂર્ણ ભરાયેલા આકાશદ્વારા જણાવેલી ત્રણ લેકની એકતાને, જગતના સર્વ જીવો પ્રત્યેના વાત્સલ્યથી તીર્થ પ્રવર્તાવવાની (તેઓની) તત્પરતાને, તથા સર્વ ગુણના પ્રકર્ષપણાને, સર્વોત્તમ પુણ્યના સમૂહપણાને, સર્વ અતિશયેના નિધિ પણાને, રાગ-દ્વેષ-મહથી રહિતપણાને, લોકાલોક પ્રકાશક એવી કેવલજ્ઞાનરૂપી લહમીથી યુક્તપણને, દેએ કરેલા શ્રેષ્ઠ આઠ (પગડપહ= ) પ્રગટ પ્રભાવવાળા પ્રાતિહાર્યોથી