________________
એક
તેઓની વ્યાખ્યાનશૈલી પ્રૌઢ અને તત્ત્વવિવેચક છતાં બાળક સમજે તેવી સરળ હતી. ગભીર વિષયાને પણ સરળ અને વિસ્તારથી તેએા સમજાવી શકતા. ભાષાશુદ્ધિ, કંઠનું માય, પ્રતિભા, વગેરે વ્યાખ્યાતાના ગુણે! તેએમાં પ્રગટ હતા, છતાં સ્વયં પેાતાને અલ્પજ્ઞ માનતા અને શિષ્યાદિનું પણ વ્યાખ્યાન પાને આદરપૂર્વક સાંભળતા.
પૂજાએ ગાવાની તેએની શક્તિ અને સ્વર અને સુંદર હતાં, તેથી તેઓની પૂજા સાંભળવા માટે સૌ કેાઈ ઉત્સુક રહેતા. આ વારસા તેને પૂ. દાદાગુરુજીને મળ્યા હતા એમ પણ કહી શકાય, છેલ્લે આચાય પદે આરુઢ થવા છતાં તેઓએ પેાતાના જીવનને સામાન્ય સાધુ જેવું સાદુ-હલકુ રાખ્યુ હતુ. માત્ર પદના ગૌરવને સાચવવા માટે તેએ અગ્રેસર રહેતા, પણ વડીલેા કે ગુરુએ પ્રત્યે કદી તેઓએ શિષ્ય ભાવને છેડયો ન હતા.
પદારાહણુ-આ લઘુતાના કારણે તેઓ ગુરુતાને પામ્યા હતા. ચાગ્ય છતાં પદારુઢ થવાની અનિચ્છાવાળા તેઓને દરેક પદપ્રદાન કરતાં પૂજ્યાને મુશીબત રહેતી. બલાત્કારે તેઓને પદાર્પણ કર્યાં હતાં. યાગ્ય છતાં તેમને સૂરિપદ આપવામાં કાળક્ષેપ થવાનું પણ આ જ કારણ હતું. ઉપાધ્યાયપદ તેઓને મુશીખતે આપ્યુ હતું અને સૂરિપદ તે તેઓએ પોતાના ગુરુની અંતિમ માંદગી પ્રસંગે તેઓની આજ્ઞાને વશ થઇને સ્વીકાયું હતું. તેમાં વિ. સ. ૧૯૮૬ના જેઠ વદ ૧૦ ના રાજ શ્રી સાણંદ સ ંઘે તેઓને ગણીપદ વિ. સ. ૧૯૮૩ ના વૈશાખ સુદ ૩ ના રાજ અમદાવાદમાં પન્યાસપદ, વિ. સ. ૧૯૮૫ના મહા સુદ ૧૧ના રાજ શ્રી ભાયણી તીર્થાંમાં ઉપાધ્યાયપદ અને વિ. સ. ૧૯૯૯ના ફાગણ સુદ ૩ના રોજ અમદાવાદમાં સૂરિપદથી ભૂષિત કર્યા હતા. એમ છતાં પૂ. મહામહેાપાધ્યાય શ્રી યશેાવિજયજી ગણિવરના–
“ જે જે અંશે રે નિરુપાધિકપણું, તે તે જાણા રે ધર્મ । સમક્તિદષ્ટિ રે ગુણુઠાણા થકી, જાવ લહે। શિવશમ
આ કવન પ્રમાણે સદાય પેાતાને નાના સાધુતુલ્ય માનતા. તેઓના આ ગુરુને જોઈ સૌ કેાઈ તેઓની પ્રકૃતિની પ્રશંસા કરતા.
ગંભીરતા=અનુકૂળતા-પ્રતિકૂળતા તા કર્માધીન સૌ કોઇને હાય જ છે. તત્ત્વથી તા માન-અપમાન, સુખ-દુઃખ, સગવડ-અગવડ વગેરે આત્મવિકાસ માટે ઉપયેગી હાય છે અને દરેક છદ્મસ્થ જીવાને થોડા ઘણા પ્રમાણમાં એવા પ્રસંગા આવે છે, પણ તેને પચાવીને સમાધિ કેળવવાનું સદ્ભાગ્ય ઘણા થાડા આત્માઓને મળ્યુ... હાય છે. પૂજ્ય ગુરુદેવમાં આ ગુણ પણુ વિશિષ્ટ હતા. ગ'ભીર પુરુષા અલ્પભાષી હેાય છે, તેઓશ્રી કેાઈ સભામાં કે જાહેર પ્રસંગેામાં ખીજાને સાંભળવામાં આનંદ માનતા, ખેલવામાં કઢી પણ આગળ નહિ આવતા, ઔચિત્ય માટે થાડુ ખેલવુ પડે તે પણુ