________________
ક્ષણ વાર પુરતું પણ આવ્યું તે અનેક વર્ષોના અને ભવોના સાલંબન ધ્યાનથી જ આવ્યું છે. તેના સતત અભ્યાસના કારણે જ આવ્યું છે. માટે સાલંબન ધ્યાન બિલકુલ છોડવું જોઈએ નહિં. પ્રથમતો છઠું સાધુ સાધ્વીને કેટલે અંશે સ્પર્યુ છે તેતો જ્ઞાની જાણે. આ અતિ દુષમકાળ માં પણ છઠ્ઠામાં સાતમું સ્પર્શિ જવું ખૂબજ દુર્લભ છે. સચગદર્શન પણ સ્પર્શેલું છે કે કેમ એ વિચારણીય બને છે. ત્યાં નિરાલંબ શાનનીવાત ક્યાંથી આવે. શરૂમાં ચારિત્ર લેતી વખતે જ્ઞાન ગર્ભિત વૈરાગ્ય થી ગ્રહણ કર્યું પણ હોવા છતાં વર્ષોના ચારિત્ર પર્યાયમાં બાઠ્ય પ્રવૃત્તિ સાથે એક સરખી અંતરંગ જાગૃતિ રહેવી બહુ મુશ્કેલ છે. નમોસિદ્ધાણે પદ બોલતાં જો ઉપયોગમાં શ્રી સિદ્ધભગ. પોતે સાક્ષાત આવી જાયતો નો આગમની દ્રષ્ટિથી અપેક્ષાએ તે વખતે આત્મા સિદ્ધ સ્વરૂપી બની જાય, તસ્વરૂપી છે. તે સમયે તે પવિત્ર આત્મા દીર્ઘ સ્થિતિવાળા કર્મો ન બાંધે અને પૂર્વ બાંધેલામાં અપવર્તના કરણ વડે કર્મની સ્થિતિને રસમાં જરૂર ઘટાડો કરેજ ઘટાડો અવશ્ય થાય.
યમ એટલે ચરણ સિત્તરિ અને નિયમ એટલે કરણ સિત્તરી નિરાલંબન શાન સાધુજનોના વિષય વાળું છે, તેને ગૃહસ્થતો બિલકુલ કરી ન શકે આ વાત નિશ્ચિત બને છે. ગૃહસ્થને ભાવ સાધુપણું સ્પર્શે ખરું, પણ, પછી તે ગૃહસ્થ પણામાં રહે નહિં. સંસારમાં રડ્યાં પછી ગમે તેટલા નિર્લેપ રહેવાની ભાવના છતાંય રાગાદિકની પરિણતિ આવ્યા વિના રહે નહિં. જો એમ ન જ હોય તો પ્રબળ વૈરાગી શ્રી તિર્થકર દેવો રાજયાદિ છોડીને શા માટે નિકળે ? ગૃહસ્થાશ્રમમાં સાધનાની શકયતા નથી. ગૃહસ્થાશ્રમમાં પૂર્વની આરાધનાને કારણે અને સચગદર્શનની પ્રબળતાને કારણે, અન્તર્મુહૂર્તમાં કેવલજ્ઞાન થઈ જાય. જેમ ભરત મહારાજને કેવલ જ્ઞાન પછી તુર્તજ દેવોએ આપેલ ચારિત્ર વેષ ને ગ્રહણ કરે છે અને તેવેષ ઔદારિક વર્ગણાના પુલોનો
૮૩
