________________
આનંદઘન પદ - ૯૧
૨૪૯
પદ - ૧ " (રાગ - મારુ) वारोरे कोइ परघर रमवानो ढाल | न्हानी वहुने परघर रमवानो ढाल || ए आंकणी ॥ परघर रमतां थइ जूठा बोली, वे छे धणीजीने आल. || વારી. વા. अलवे चाला करती हीडे, लोकडां कहे छे छीनाल | उलंभडा जण जणना लावे, हैडे उपासे साल. || વારો. રા. बाइरे पडोसण जुओ ने लगारेक, फोकट खाशे गाल || आनन्दघन प्रभु रंगे रमतां, गोरे गाल झबूके जाल. || વારો. વારો રે કોઈ પર ઘર રમવાનો ઢાલ, નાની વહુને પર ઘર રમવાનો ઢાલ, પરઘર રમતાં થઈ જૂઠા બોલી, દે છે ઘણીજીને આલ. વારો રે કોઈ
બુદ્ધિમાં દુષ્ટતા પેદા થવાથી જીવ અવળા માર્ગે ચડી ગયો દેખાય છે તે વખતે લોકો તેનામાં રહેલી દુબુદ્ધિને - કુમતિને નિદે છે. લોકોના માનસપટ ઉપર જે ખોટા ખ્યાલો એકવાર બંધાઈ જાય છે તે ભૂંસાતા નથી. કોઈ પણ વસ્તુની નિંદા કરવામાં આવે ત્યારે તપાસવું જોઈએ કે દોષ કોનો છે ? ભૂલ કોની છે ? પોતાની છે કે બીજાની ? જીવે પોતેજ અનાદિ કાળથી દોષોને સેવેલા છે અને તેના કારણે તે આત્મામાં સંસ્કાર રૂપે જમા થયેલા છે તે સંસ્કારોજ ઉદયમાં આવી બુદ્ધિમાં વિક્ષેપ ઉભો કરે છે. આમ બરાબર વિચારવામાં આવે તોં મૂળમાં ભૂલ જીવની છે કારણ કે દોષોને સેવનાર તે છે, દોષોને ઉત્તેજન આપનાર તે છે. પોતાની ભૂલનો ટોપલો તે નાની વહુ પર ઢોળવા મથે છે તેની ભૂલને અન્ય કોણ સુધારી શકે ? પોતાની ભૂલ પોતાને સમજાય અને જીવ પોતાની જાતને સુધારે - પોતાની જાત પર અંકુશ મુકે તોજ સુધારો થાય અને નવી ભૂલો તોજ અટકે. પોતે જ્યાં સુધી દોષનુ સેવન કરશે ત્યાં સુધી બુદ્ધિ બગડવાની જ છે પછી તેનો વાંક બીજા ઉપર કાઢવાથી શું વળશે ?
હિંમત હારી જાઓ ત્યારે ધર્મગ્રંથનું વાંચન કરો
