________________
૩૦
પ્રથમ પ્રકાશ. ગામના ઉત્તર તરફના દરવાજા આગળ જઈ કાયોત્સર્ગ મુદ્રાએ ધ્યાનસ્થપણે રહ્યા. પાતઃકાળ થતાં ગામથી બહાર નીકળતા લોકોએ દઢપ્રહારીને સાધુના વેશમાં જે. અરે આ પેલે ચેર ! કે ધૂર્ત છે? અત્યારે સાધુને વેશ પહેરી અહી ઉભે છે. મારે પાપીને તેણે અમારા પિતાને મારી નાંખ્યું હતું. કોઈ કહે તેણે મારા ભાઈને મારી નાંખ્યું હતું. કેઈ કહે તેણે અમારું ધન લૂંટી લીધું હતું. આમ જુદા જુદા પ્રકારે બેલનારા જુદા જુદા લોકે તેની નિર્ભના કરવા લાગ્યા. કેઈ ગાળો આપે છે. કેઈ લાકડી પત્થર અને હાથ વતી તેને પ્રહાર કરે છે. આ સર્વ લોકોના શબ્દો સાંભળી દઢપ્રહારી ઉઠેગિત ન થયે પ્રહારના મારથી ઘેર્યતા ન મૂકી; પિતાના પ્રબળ જ્ઞાનવાળા વિચારોથી કોઈને દબાવ્યું, અને આવી ક્ષમા તથા વૈર્યતાની સંતતિ લાંબી ચલાવવા માટે તે મહાત્મા શ્રમણ મુનિઓના વચનને યાદ કરવા લાગે. કમ બંધન કેમ થાય તેવા વિચારે હજી તાજાજ હતા. કરેલ કર્મો અવશ્ય જોગવવાના જ છે. પછી તે વિપાકથી કે ઉદેશથી એ તેને નિશ્ચય પરિપૂર્ણ હતું. તે વિચારવા લાગે કે જો મારા ઉપયેગની જાગૃતિ રાખીને પરિણામની વિશુદ્ધતામાં પ્રવેશ કરીશ તે જે કર્મો મારે હજારો વર્ષો સુધી ભેગવવાનાં છે, તે કર્મો હું ઘણાજ થોડા વખતમાં ગવી શકીશ. આ બાજુ હજુ થોડા વખત પહેલાં જ લેકને પરાભવ દઢપ્રહારીએ કરેલું હતું, તેથી તરતજ લેકે તે વાત વિસરી જાય તેમ નહોતું. દઢપ્રહારી ગામની બહાર દરવાજા આગળ સાધુના વેશમાં ઉભે છે, તે વાત આખા ગામમાં ઝડપથી ફેલાણી અને સંખ્યાબંધ લોકોના ટોળાં ત્યાં આવવા લાગ્યાં અને વિશેષ પ્રકારે પ્રહાર અને તિરસ્કાર કરવા લાગ્યાં,
આ તરફ લોકેના પ્રહાર અને તિરસ્કારથી નહિ કંટાળતાં દઢપ્રહારી પણ પિતાના ચક્કસ વિચારમાં દઢ થતે ગયે.
સહનશીલતાને અને કર્મ ખપાવવાને અત્યારે ખરો અવસર આવી લાગે. આવા અવસરેજ ક્ષમા અને વિવેક યુક્ત જ્ઞાનની કસોટી થાય છે. દઢપ્રહારી દઢ થઈને આત્માને વિશેષ જાગૃતિ થાય તેમ શિક્ષા આપવા લાગે. “હે આત્મન્ ! તે જેવાં કર્મ