________________
જતો રહે એટલે સંસાર તરફ જ દષ્ટિ જતી હોય છે અને તેથી ચારિત્રમાં અસ્થિરતા પેદા થાય-એ સમજી શકાય છે. પૂ. મુનિભગવન્તોને ભવના ભયને લઈને જ સ્થિરતા પ્રાપ્ત થતી હોય છે.
આ રીતે વ્યવહારમાં (પ્રવૃત્તિ-નિવૃત્તિસ્વરૂપ વ્યવહારાભિમત ચારિત્રમાં) સ્થિરતાને પ્રાપ્ત કરવાથી અનુક્રમે આત્મરણિતા કરવા સ્વરૂપ સમાધિમાં મગ્ન બને છે. ત્યારે તો પૂર્વનો ભવભય એ સમાધિમાં જ વિલીન થાય છે. અર્થાદ્ ભવનો ભય જ રહેતો નથી. કારણ કે ભવનો અન્ત જ થયા જેવો હોય છે. જેમને સંસાર ગમે છે એમને ભવનો ભય હોતો નથી. એવા જીવો ભવાભિનન્દી હોય છે. અને જેમના સંસારનો અન્ત નજીકમાં છે, એવા જીવોને પણ ભવનો ભય હોતો નથી. એ મુનિ ભગવન્તો આત્મસ્વભાવમાં લીન હોય છે. સુખમાં કે દુઃખમાં અને ભવમાં કે મોક્ષમાં.... ઇત્યાદિન્દ્રોમાં સર્વત્ર તેઓશ્રી સર્વથા નિસ્પૃહ હોય છે. અન્ને તાત્વિક રીતે ભવભયને પ્રાપ્ત કરી આપણા આત્માને ભવના ભયથી રહિત બનાવવા માટે પ્રયત્નશીલ બની રહીએ એ જ એક શુભાભિલાષા...
॥ इति श्रीज्ञानसारप्रकरणे द्वाविंशतितमं भवोवेगाष्टकम् ।।
૫૦
