________________
૧૧
પીછો
વાળનું પિરસાઈ ગયું હતું; સૌ કોઈ ચોવીસ કલાકમાં આનંદ અને નિરાંતનો એ સમય શરૂ થાય તેની રાહ જોતાં હતાં.
રાશેલ કયાં ?” મિ. વોર્ડલે પૂછયું.
અને મિ. જિંગલ પણ?” મિ. પિકવિક પૂછયું.
“અરે વાહ, છેવટના બે કલાકથી તેમને અવાજ ન સાંભળે હેવા છતાં એમની ગેરહાજરી કેમ ખ્યાલમાં ન આવી, એની જ મને નવાઈ લાગે છે.” મિ. લે કહ્યું.
ઘંટ વગાડતાં જાડિયે જોસફ હાજર થયો.
મિસ રાશેલ ક્યાં ?” – તેને ખબર ન હતી.
“અને મિ. જિંગલ કયાં?” – તે જાણતો ન હતો. દરેક જણ નવાઈ પામવા લાગ્યું. અગિયાર વાગી ગયા હતા. મિ. ટપમન મનમાં ને મનમાં હસતા હતા : જરૂર મિ. જિંગલ મિસ રાશેલને એકાંતમાં લઈ જઈ મારાં વખાણ તેની આગળ કરતા હશે ! દસ પાઉંડ વસૂલ !
કંઈ વાંધો નહીં, તેઓ હમણાં આવશે; હું વાળુ વખતે કોઈની રાહ જોવામાં માનતો નથી.” મિ. વર્ડલે કહ્યું.
એ બહુ સારે નિયમ છે; પ્રશંસાપાત્ર જ કહે ને !” મિત્ર પિકવિકે અનુમોદન આપ્યું.
બધાં વાળુની સ્વાદુ વસ્તુઓ ઉપર તૂટી પડ્યાં. થોડી વાર તો કાઈનું માં વાત કરવા જેટલું પણ ખાલી ન રહ્યું : એટલામાં ઘણું
