________________
| નિકોલસ નિકલ્ટી “ચાલ, કહું છું, ઘેર ચાલ,” બ્રાઉડીએ મટિલ્ડાનું બાવડું ખેંચી તેને ઉઠાડતાં કહ્યું.
ફૅનીનાં આંગળાં પણ કોઈના મોં ઉપર ભોંકાવા માટે તલપાપડ થઈ ગયાં; પણ તેનો બધો વંધ્ય ડૂમો છેવટે આંસુ રૂપે જ ટપકી પડ્યો.
બાપરે, મારી મીઠડી, તનેય શું થયું?” મટિલ્ડાએ નવાઈનો ઢોંગ કરી પૂછ્યું.
હા, હા, તું કશું જાણતી જ નથી તો! મારી પંચાત કરવાની તારે શી જરૂર?” કૅનીએ વળતી દીધી.
મહેમાન તરીકે બોલાવીને આવો જ સત્કાર કરવાની ને? આ તે કેવો શિણચાર!” મટિલ્ડાએ સામું કહ્યું.
“તારી પાસે હું શિષ્ટાચાર શીખવા આવું તો કહેજે. ભગવાનની દયા છે કે, મને બીજા લોકો જેવું ઠાવકું મોં રાખતાં નથી આવડતું.”
“ખરે જ ભગવાનની દયા છે કે, બીજા લોકો જેવી અદેખાઈ મારામાં નથી,” મટિલ્ડાએ હવે શાંતિથી જવાબ આપ્યો.
જવાબમાં મિસ વીયર્સ એવા અર્થનું ગણગણી કે, “હલકી જાતનાં માણસો સાથે ભળવામાં ભારોભાર જોખમ છે.'
તેના જવાબમાં મિસ પ્રાઈસે કહ્યું કે, “તદ્દન સાચી વાત છે; મનેય એવો વિચાર કેટલાય વખતથી આવ્યા જ કરતો હતો.”
“તારું મોં બળે, કમજાત!” કૅની ઊકળી ગઈ !
“ખરેખર, તારી જાત ઉપર જ તું છેવટે ગઈ, એમાં નવાઈ નથી; પણ બીજાઓ આગળ જરા વધુ વખત ઢંકાયેલી રહેતી હોય તો? પણ હું તો તને શુભ રાત અને ખુશીનાં સ્વપ્ન ઇચ્છીને જાઉં છું. કાલે રડતી રડતી દોડી ન આવે એટલે બસ.”
“તારી પાસે આવશે મારી બલારાત!” ફેનીએ જવાબ આપ્યો.
