________________
વરરાજા
૨૯૧ છેવટે તેણે એક લીલાશ પડતા રંગવાળો કોટ પસંદ કર્યો, અને પોતાની બહેરી, વાંકી વળી ગયેલી, ઘરડી-ખંખ નોકરડી પગને બોલાવીને કહ્યું, “બસ, હું આ લીલા કોટમાં જ પરણવાનો!”
પેગે કાન પાછળ પંજાની છાજલી કરીને પૂછયું, “તમે મને બોલાવી કે ઘડિયાળમાં ડંકા પડ્યા હતા?”
“અરે, મેં બોલાવી હતી,” ગ્રાઈડે જરા મોટેથી કહ્યું. “તમે બોલાવી હતી? શું કામ છે?” “હું લીલા કોટમાં પરણવાનો!”
“તમારી પાસે એના કરતાં જરા વધુ જૂનાં કપડાં નથી? તમે આ કોટ પહેરશો તો વધારે પડતા દીપી ઊઠશો!”
પણ મારે દીપી ઊઠવું જ છે; મારે જુવાન, રંગીલા દેખાવું છે. મારી બૈરી બહુ જવાન છે અને રૂપાળી છે. અહા, તદ્દન રૂપાળી!”
“જો તમે કહો છો તેવી સાચેસાચ રૂપાળી હશે, તો તો તમે ગમે તે રંગનો કોટ પહેરશો તોય તે તમારી સામું જોવાની નથી.”
વાહ, આજે પેગ ડોસીનો મિજાજ બગડ્યો લાગે છે!”
તો ન બગડે? આટલાં વરસ આ ઘરમાં મારી ઉપર કોઈ ન હતું; હવે મારી ઉપર બેસનાર “બૈરી” તમે લાવવાના એમ? પણ યાદ રાખજો, મારી ઉપર આ ઘરમાં કોઈનું ચલણ હું થવા દેવાની નથી. હું તમને એક વાર સંભળાવી દઉં છું: રહી રહીને તમે પાયમાલ થવાના આ શા ધંધા માંડયા છે? તમારે આ ઉંમરે ખાનારું એક વધુ મોં લાવીને શું કરવું છે?”
ખરી વાત; ખરી વાત! નવું એક માં ખાનારું વધે; અને તેય જુવાન હોય અને ભૂખ લઈને આવ્યું હોય, તો પાયમાલ થઈ જવાય, એમાં શંકા શી? પણ, તું, ડોસી, મને જેવો તેવો માણસ ન સમજતી! મેં પસંદ કરેલી આ બૈરી તો કમાઈને એના બાપને બેઠાં બેઠાં ખવરાવે છે, તો પોતાના ધણીને નહિ ખવરાવે? સમજી? હું કંઈ મૂરખ નથી. તેને ચીતરતાં, રંગતાં, ભરત-ગૂંથતાં બધું આવડે
