________________
૧૬૬
નિકોલસ નિકલ્બી
ઘેર ગયા પછી તે સ્માઇક સાથે વાળુ કરવા બેસવાનો જ હતો, તેવામાં કોઈ તેને મળવા આવ્યું હોવાનું જણાવવામાં આવ્યું. અને ખરેખર જ્યારે તે માણસ અંદર આવ્યું, ત્યારે નિકોલસની નવાઈનો પાર ન રહ્યો. કારણ કે તે મિ∞ લિલીવીક પોતે હતા. તેમના હાથમાં સમીસાંજે તેણે પ્રેક્ષકોમાં ઊંચી થતી જોયેલી છત્રી પણ હતી !
મિ∞ લિલીવીકે આવીને નિકોલસ આગળ સાંજના ખેલની વાત જ ઉપાડી અને પૂછ્યું, “આજનો ખેલ કેવો હતો ? ”
66
તમે એ ખેલમાં હાજર હતા કે શું? તમે લંડનથી અહીં કયારે આવ્યા?” નિકોલસે સામું પૂછ્યું.
લિલીવીકે એ પ્રશ્ન ટાળી ફરીથી પૂછ્યું, “મિસ પેટોકરનું કામ કેવું સરસ હતું? નર્યો રસ! ખૂબ સુ-રસ ! મેં પાણી-વેરો ઉઘરાવવા જતાં ઘણી સ્ત્રીઓ જોઈ છે—નટીઓ કે ગેર-નટીઓ; પણ આવી સુ-રસ સ્ત્રી કોઈ જોઈ નથી; નર્યું પ્રવાહી — ચકલી ખોલતાં જ વહી જાય — નર્યો ધધૂડો ! ”
,
નિકોલસ મહા પરાણે હસવું દબાવી તેમની ‘હા ’માં ‘હા મિલાવતો ગયો.
પછી અચાનક મિ૦ લિલીવીક ગંભીર થઈ ગયા અને કાન પાસે આવી કંઈ ભારે અગત્યની ગુપ્ત વાત કહેવી હોય એમ બોલ્યા,
<<
મારે એક ખાનગી વાત તમને કરવી છે.”
સ્માઇક એ ઇશારો સમજી બહાર ચાલ્યો ગયો.
66
“વાંઢા માણસ જેવું ડહોળું પાણી કોઈ જ ન કહેવાય, કેમ મિૉન્સન?”
“ એમ ?”
66
“અરે હા; હું આ દુનિયામાં સાઠ સાઠ વર્ષથી એ પાણી પીતો આવ્યો છું, એટલે મને ખબર હોય જ.”
<<
ખરી .વાત; તમને ખબર હોવી જોઈએ ખરી. ”