________________
૧૨૮
નિકોલસ નિકલ્ટી કેટના હાથમાંથી ચોપડી પડી ગઈ. એ અવાજ સર મલબેરી હૉકનો હતો.
“અહા! શી અભ્યાસમયતા! પણ ખરેખર, મિસ નિકલ્ટી, તમે વાંચતાં હતાં કે તમારી સુંદર પાંપણો હું પાંચ મિનિટથી નિહાળી રહ્યો હતો તે લંબાવવા માટે જ ચોપડી ઉપર ઢાળી રહ્યાં હતાં! પણ મેં મૂરખે બોલીને બધી બાજી બગાડી નાખી. હાય, કેવી સુંદર પાંપણો! અહા, હૃદય ટુકડા ટુકડા થઈ જાય છે.”
મહેરબાની કરી ચૂપ રહેશો? તથા આ ક્ષણે જ આ ઓરડામાંથી બહાર ચાલ્યા જશો? તમે અત્યારે પીધેલી અવસ્થામાં છો, અને પૂરા ભાનમાં નથી; નહિ તો અજાણી યુવતી સાથે આવું અશિષ્ટ વર્તન ન દાખવો.”
અજાણી? હાયરે, મારી માનીતી! હજુ સહેજ વધુ ગુસ્સો કર જોઉં! તારું રૂપ તો જરા ગુસ્સે થયાનો દેખાવ કરે, ત્યારે જ ખીલી ઊઠે છે,” આમ બોલી, તે કેટની વધુ નજીક આવી બેસી પડ્યો.
કેટ જલદી જલદી ઊભી થઈ ગઈ. પણ સર મલબેરીએ તેનો હાથ પકડી લઈ તેને પાસે ખેંચી.
“અરે બેસ, બેસ, વહાલી ! મારી વાત તો સાંભળી લે.” “મારો હાથ છોડો જોઉં, અબઘડી!” કેટ તાડૂકી.
“અરે, આખી દુનિયા મારી સામે આવે તોપણ ન છોડું ને!” આટલું કહી તે તેને પાછી બેસાડવા જરા અદૂગડો થયો. પણ તે વખતે કેટે એવો ઝટકો માર્યો કે, તે ચત્તાપાટ જમીન ઉપર ગબડી પડ્યો. કેટ એકદમ ઓરડાની બહાર નાઠી; સામે આવતો રાલ્ફ તેને બારણામાં જ ટિચાયો.
આ શું?” “એ જ કે, તમારા ભાઈની અસહાય દીકરીને જે છાપરા હેઠળ આશ્રય અને રક્ષણ મળવાં જોઈએ, ત્યાં જ તેને બોલાવી લાવીને
