________________
લે મિરલ એક અવાજે રુ-ટ્યુમેટવાળા મકાન ઉપર છા મારવાનું ઠરાવ્યું.
મેરિયરસ અને કોસેટ હવે એ બાંકડા ઉપર રોજ રાતે. મળતાં. સાથે બેસવું, કંઈ કંઈ નજીવી વાતો કરવી અને બીજા દિવસે મળવાનો આગ્રહભર્યો વાયદો કરીને છૂટા પડવું, એ તેમનો કાર્યક્રમ થઈ ગયો હતો. તેમની આ મુલાકાતોનો સાક્ષી એપોનીન હતી. તે રોજ મેરિયસને એક સળિયો ખસેડી અંદર જતો જોની..
એક રાતે સૌ આ પ્રમાણે પોતપોતાની જગાએ બેઠેલાં હતાં, તેવામાં બહાર થનારડિયર અને તેના સાગરીતોની ટોળી આવી પહોંચી. એપોનીને તે લોકોને જોયા એટલે તરત જ તે તેમની સામે જઈને ઊભી રહી. તેણે કહ્યું, “હું બરાબર તપાસ રાખું છું, અહીં કશું મળે તેમ નથી; કશું છે જ નહીં. માટે પાછા ચાલ્યા જાઓ.”
પેલાઓએ કહ્યું, “ભલેં કઈ ન મળે, પણ આજે અહીં સુધી આવ્યા છીએ, તો અંદર તો ફેરો મારતા જે જઈએ. તું દૂર હટ !'
એપનીને વચ્ચેથી ખસવા ના પાડી; એટલે થનારડિયર ગુસ્સે થઈ તેનો ટોટ પીસી નાખવા તેના તરફ ધસ્યો. એપોનીન જરા પાછળ ખસીને હસી પડી. “વાહ, મને મારી નાખવી છે, ખરું? અને અડધા દહાડા ભૂખી અને અડધા દહાડા ટાઢે મરતી મને કરવામાં વિશેષ નવું શું લાગવાનું છે વા? પણ હું અત્યારે એક બૂમ પાડીશ, તો આખું પેરીસ ભેગું થઈ જશે, તેની ખબર છે?' ( છ ગુંડામાંનો એક જરા શુકન-અપશુકનમાં માનનારો હતો. તેણે હવે વચ્ચે પડીને સૌને કહ્યું, ‘આજે આપણે નીકળ્યા ત્યારથી જ મને લાગતું હતું કે, આજે નીકળવા જેવું નથી. ઉપરાંત આ દેડકી પણ હવે અહીં આડી થઈને બેઠી છે. માટે આ પગરણ પડતું જ મૂકો!'
