________________
ડૉરોધિયાની વીતકકથા
૧૧૭ જોરથી ભાગવા લાગી. ઉતાવળમાં તે પોતાના જોડા પહેરવાનું ભૂલી ગઈ, એટલે કઠણ પથ્થર ઉપર ખુલ્લે પગે દોડવા જતાં તે થોડાંક ડગલાં જઈને એદકમ ચીસ પાડીને જમીન ઉપર ગબડી પડી.
પાદરી-બુવાએ દૂરથી બૂમ પાડીને તેને કહ્યું, “બાનુ, અમે દુશ્મન નથી પણ મિત્રો છીએ; તથા તમારે કંઈ મદદની જરૂર હોય, તો તે કરવાના હેતુથી જ આવ્યા છીએ. માટે અમારાથી ડરીને આમ નાસવાની જરૂર નથી. તમારી મરજી નહિ હોય તો અમે લોકો એક ડગલું પણ આગળ નહિ વધીએ.”
પેલી હવે એક શબ્દ પણ બોલ્યા વિના સ્થિર ઊભી રહી. પાદરી-બુવાએ પાસે જઈ મમતાપૂર્વક તેના ખભા ઉપર તથા માથા ઉપર હાથ ફેરવવા માંડ્યો. પેલીને તેના માયાળુ દેખાવથી કંઈક વિશ્વાસ બેઠો હોવાથી કે પછી સૌની વિનંતીથી એક જગાએ ઘાસ ઉપર તે બેસી ગઈ, અને પોતાના દુ:ખની કથની સંભળાવવા લાગી –
“હું ઍન્ડેશિયા પ્રાંતના એક શહેરમાં જન્મી હતી. એ પ્રાંતના ડયૂકને બે પુત્રો હતા. મોટો પુત્ર તેની જાગીરનો તેમ જ તેના ગુણોનો પણ વારસદાર હતો; ત્યારે નાનો બધા દુર્ગુણોનો જ ભંડાર હતો. મારા બાપુ એમની જાગીર ઉપર જ એક ખેડૂત હતા; તથા પ્રમાણિક, મહેન અને ખાનદાન સ્વભાવના હતા. હું મારા બાપનું એકનું એક સંતાન છું. નાનપણથી જ મારા બાપુએ મને પોતાના દીકરાની પેઠે જ ઉછેરી હતી તથા હું પણ પહેલેથી તેમનું બધું કામકાજ દીકરાની પેઠે જ સંભાળવાના કોડ રાખતી હતી. જ્યારે હું જુવાન થઈ, ત્યારે મારા કુટુંબના રિવાજ મુજબ હું ઘરમાં જ રહેવા લાગી તથા ઓછામાં ઓછી બહાર નીકળવા લાગી. કારણ, મારી અસાધારણ સુંદરતાની વાત ચારે તરફ ફેલાઈ ગઈ હતી અને ઘણા જુવાનો મને મળવા તથા લોભાવવા હરહંમેશ પ્રયત્નો કર્યા કરતા હતા.
પણ એટલામાં બનવાકાળ કે, અમારા લૂકના બીજા પુત્ર ૉન ફર્ડિનાન્ડની નજરે હું પડી...”
ભાગ્યે જ ડૉન ફર્ડિનાન્ડ’ શબ્દ તેના મોંમાંથી બહાર નીકળ્યા હશે, અને તરત કાર્ડિનિયો ચોંક્યો. તેના મોંનો રંગ ઊડી ગયો, અને
