________________
આશા અને ધીરજ ઘાની પીડામાંથી સાજા થઈને ઊડ્યા બાદ ડાન્ટેએ જેને ખલાસી-વિદ્યા મન દઈને શીખવવા માંડી. આકાશના તારાઓ, હવાની દિશાઓ, જુદા જુદા કિનારાઓ, પાણીનાં વહેણ વગેરેથી જેકોને માહિતગાર કરવામાં તેણે ખૂબ રસ લેવા માંડ્યો. જેકપ કોઈ કોઈ વાર હસતાં હસતાં કહે : “ભાઈ, આ બધું મારા જેવા સામાન્ય ખલાસીને શીખવવાની શી જરૂર?'
કોણ જાણે, તું પણ કોઈ વખત એક વહાણને કપ્તાન થાય! કોર્સિકાને તારો દેશભાઈ નેપોલિયન, જો ને, મોટો બાદશાહ થયો હતે ને?”
બીજા અઢી મહિના પસાર થઈ ગયા. તે દરમ્યાન મન્ટેક્રિસ્ટો ટાપુ આગળ થઈને ડાત્રે વીસેક વખત પસાર થયો હશે, પણ એકે વખત ત્યાં ઊતરવાનો જોગ બન્યો નહિ.
આ દરમ્યાન જહાજના કપ્તાને દાણચોરીને વેપાર કરનારી બે-ચાર જુદી જુદી મંડળીઓ સાથે મોટા પ્રમાણમાં માલ લાવી આપવાનો સોદો ગોઠવ્યો. તે કામ અંગે ભૂમધ્ય સમુદ્રમાં વચ્ચે જ કયાંક નિર્જન અને સહીસલામત જગાએ માલ આપવા-લેવાનું ગોઠવવું પડે તેમ હતું. બધાએ મને ક્રિસ્ટો ટાપુ જ પસંદ કર્યો. એટલે માલ ભરી લીધા બાદ વહાણ તરત મોન્ટેક્રિસ્ટો તરફ જવા ઊપડયું.
રાતના દશ વાગ્યે વહાણ ટાપુ ઉપર લાંગર્યું. સૌથી પહેલો ડારે જ કિનારા ઉપર કૂદી પડ્યો. પાછલી રાતે આ જહાજને માલ લેવા જે હોડી આવવાની હતી, તે આવી. માલ ઉતારવા-ચડાવવાનું શરૂ થયું.
કામ પૂરું થયું એટલે બીજે દિવસે સાંજના પાછા ઊપડવાનું નક્કી કરવામાં આવ્યું. બપોરે ખાલી વખત મળ્યો એટલે ડાન્સે શિકાર શોધવાને બહાને બંદૂક લઈને એકલો ટાપુ ઉપર ફરવા નીકળી પડયો.
વિલના કાગળમાં લખેલી નાની ખાડી તેણે શોધી કાઢી. ત્યાંથી માંડીને આગળ આગળ કંઈક નિશાનીઓ જેવું કોતરેલું પણ તેને જણાવ્યું.
