________________
આશા અને ધીરજ પાસે પડેલી મીણબત્તીને સગડીમાં સળગતા અંગારાની મદદથી સળગાવવા હું કાગળને એકાદ ટુકડો શોધવા લાગ્યો.
અંધારામાં કોઈ જરૂરી કે ઉપયોગી કાગળ ભૂલથી હાથમાં આવી જાય એ ડર લાગતું હોવાથી, ગમે તે કાગળ ઉપાડતાં હું આનાકાની કરતો હતો. એવામાં મને યાદ આવ્યું કે, પેલી સોનેરી ખૂણાઓવાળી નોંધપિથીમાં નિશાની તરીકે મૂકવા એક જૂનો કોરો કાગળ પહેલેથી રાખવામાં આવેલો હતો. પાસે જ પડેલી એ નોંધપોથીમાંથી થોડે બહાર નીકળે તે કાગળ મેં ખેંચી કાઢયો; અને તેની ભૂંગળી વાળીને એને છેડો અંગારાઓ વચ્ચે મેં ધર્યો.
“પરંતુ કાગળ જેમ જેમ સળગતે ગયો, તેમ તેમ બળવાની જગાએ જાણે જાદુથી ફૂટી નીકળતા હોય તેમ પીળા રંગના અક્ષરો દેખાવા લાગ્યા. તરત મેં તે કાગળ જલદી જલદી બુઝાવી નાખ્યો અને મીણબત્તીને સીધી અંગારા ઉપર ધરીને સળગાવી લીધી. પછી મેં એ કાગળની ભૂંગળી ઉકેલવા માંડી. મને તરત જ ખાતરી થઈ કે, એ કાગળ ઉપર ગુપ્ત શાહીનું લખાણ હતું; કાગળને અંગારા ઉપર ધરવામાં આવે તે જ એ લખાણ નજરે પડે. એ કાગળમાં સીઝર
સ્પાડાનું અત્યાર સુધી કોઈને હાથ ન આવેલું વીલ લખેલું હતું ! કાગળને એક તૃતીયાંશ ભાગ તો બળી ગયો હતો, પણ એ કાગળની લીટીઓનું માપ તથા બાકી રહેલા શબ્દો ઉપરથી મેં બળી ગયેલો ભાગ કલ્પી કાઢયો છે, અને મારી ખાતરી છે કે, એમાં એક શબ્દ પણ ખાટો નથી!
“એટલે બેટા, હવે જો આપણે આ કેદખાનામાંથી જીવતા છૂટીએ, તો એ ભંડારમાંથી અર્ધો ભાગ તારો છે; અને જો હું અહીં જ મરણ પામું અને તું એકલો જ બચે, તે આખે ભંડાર તારા એકલા છે!”
પણ બાપુજી, એ ભંડાર તમારો જ છે અને તમે જ એના
