________________
૪૫
એબ ફેરિયા એ બાકામાંથી ઊંચી કરાડ પસાર કરીને નીચે દરિયામાં પડવું, –માને કે વચ્ચે જ કોઈ ઊપસેલી કે ધસેલી ખડકની ધાર ઉપર શરીર ફાટી-ફૂટી ન ગયું, તોપણ કિલ્લાની રાંગે ભરી બંદૂકે ખડા રહેતા ચોકીદારોની ગોળીઓ તેમ જ તેઓ હોડીમાં બેસી પીછો પકડે તેમાંથી બચીને ત્રણ માઈલ દૂર આવેલા કોઈ ટાપુમાં પહોંચવું, – એ બધું છોકરાના કોઈ ખેલ જેવું નહોતું જ.
થોડા વિચાર પછી ડાન્ટેને એકદમ એક યોજના સૂઝી આવી. તેણે કહ્યું, ‘આપણે એવી રીતે આ વખતે ખોદકામ ચલાવીએ, જેથી મારી એરડી બહારની ગલીની વચમાં જઈ પહોંચીએ. પછી ઉપરની બાજુનો એક પથરો સરકાવી બહાર નીકળીએ અને ગલીને છેડે આવેલી પગથિયાં ઉપરની ઓસરીમાં પહેરો ભરતા ચોકીદારને ખતમ કરી નાખી, સીધા બહાર નીકળીને દરિયા તરફ ભાગવા માંડીએ!”
બાવાજીએ કહ્યું, “બેટા, બધાં કામો ઈશ્વરની મરજી હોય તે જ સફળ થાય છે; તે પછી ઈશ્વરના ગુનેગાર બની, એક નિર્દોષ માણસની હત્યા કરીને ભાગી છૂટવા જઈએ, તેમાં ઈશ્વર આપણને બરકત શી રીતે આપે? નહિ બેટા, નહિ; ઈશ્વર આપણા ઉપર નારાજ થાય એવું કાંઈ કરવાને આપણે વિચાર સરખે ન કરવો જોઈએ.”
ડાને કંઈક મૂંઝવણમાં પડી, પ્રશંસાના ભાવથી ફેરિયા બાવા સામે જોઈ રહ્યો. બાવાજી એક બાળક જેવું નિર્મળ હાસ્ય હસીને બોલ્યા, હું એટલું તો માનું છું કે, આપણે કદી વિચારી પણ ન હોય તેવી તકો કોઈ વાર નસીબજોગે આવી મળે છે. હું ખાતરી રાખજે કે એવી તક આવશે ત્યારે તેને ઝડપી લેવામાં હું તારા કરતાં પાછળ નહિ જ હોઉં.'
ડાને ખેદાણને રસ્તે થઈ બાવાજીની કોટડીમાં ગયો. ત્યાં એકદમ કશું જ જાદુ દેખાતું ન હતું. પણ પછી ધીરે ધીરે બાવાજીએ જુદા જુદા પથ્થરો ઉપાડીને નીચે કરેલા ખાડામાં છુપાવેલી જુદી
