________________ દ્વયુદ્ધ 217 કાઉટ હવે ચુપ થઈ ગયો. મર્સિડીસ ત્યાર પછી ઝટપટ કાઉન્ટની મૂંગી રજા લઈને જ વિદાય થઈ ગઈ. કાઉન્ટના મોંમાંથી અચાનક બ્દ નીકળી પડયો : “આ સ્ત્રી! જેને માટે હું આટલો તડપ્યો હતે, તે જ મારું મૃત્યુ મારી પાસે માગી ગઈ! પરંતુ, મેં વેર લેવાની આટલી આટલી આકરી પ્રતિજ્ઞા લીધી હતી તે શું આ માટે? એક સ્ત્રીને શબ્દ જ તેને ઉરાડી દેવા બસ હતો?” , બીજે દિવસે મેકિસમિલિયન તથા મેન્યુઅલ વીસ મિનિટ વહેલા કાઉન્ટને ત્યાં આવી ગયા. ઍકિસમિલિયને ક્ષમાયાચનાના ભાવથી કહ્યું, “ગઈ કાલે રાતે એક ક્ષણ વાર પણ મારી આંખ મીંચાઈ નથી; અને મારા ઘરમાં બીજા કોઈની પણ મીંચાઈ નથી. તમારા પ્રતાપી મુખ સામું જોઉં તો જ મને વિશ્વાસ આવે છે, આજે તમને કશું નહિ થાય, એટલા માટે હું વહેલો દોડી આવ્યો છું.” કાઉન્ટ એ જવાનિયાનો પિતા પ્રત્યેનો ભાવ જોઈને ગળગળો થઈ ગયું. તેણે તેના તરફ હાથ લંબાવવાને બદલે પહેલા કર્યા તથા તેને છાતી સરસો ચાંપી દીધો. ત્યાર પછી તેણે દાંટ વગાડી અલીને બોલાવ્યો. અલી આવતાં જ કાઉન્ટે તેના હાથમાં કાગળને એક બીડો મૂકીને કહ્યું, “આ બીડ મારા વકીલને આપી આવ.' પછી મૅકિસમિલિયન તરફ ફરીને કાઉન્ટે કહ્યું, “મેકિસમિલિયન, એ મારું વીલ છે; મારા મૃત્યુ પછી તારે પણ એ જોવાનું રહેશે.' “તમારા મૃત્યુ પછી? એટલે શું?' હૃદયુદ્ધમાં આપણે શક્યતા તો બધી જ વિચારવી જોઈએ ને?” “હું ગઈ કાલે રાતે પેલા લોકોને મળવા ગયો હતે, તથા લડવા માટે પિસ્તોલને બદલે તલવાર સ્વીકારવાને મેં તેમને આગ્રહ કર્યો હતો. કારણ, પિસ્તોલ આંધળી હોય છે.' પેલાએ કબૂલ થયા?” નહિ; તેને તમારી પટ્ટાબાજીની કુશળતાની ખબર પડી ગઈ