________________
આશા અને ધીરજ “હાજી; પહેલાં તો તે માટે, અને પછી પૅરિસ જઈ આવવા માટે.”
“ઠીક, ઠીક, તારે જરૂર હોય તેટલા દિવસ જજે; Rામોનનો માલસામાન ઉતારતાં જ છ અઠવાડિયાં થશે અને ત્યાર પછી ત્રણ મહિના પહેલાં વહાણ ફરી ઊપડવા તૈયાર થઈ શકશે નહિ. પણ ત્રણ મહિનામાં તો હું પાછો આવી જઈશ ને? કારણ કે, Rામોને તેના કમાન વિના નહિ જ ઊપડી શકે !”
તેના કમાન વિના?” ડાન્ટની આંખો આનંદ અને ઉમંગથી નાચી ઊઠી. “સાચે જ સાહેબ, આપ મને ફોનનો કપ્તાન બનાવવા ઇચ્છો છો?'
જવાબમાં શ્રી. મૉરેલે મીઠું સ્મિત કર્યું. તે જોતાં જ તેમના તરફ નજર કરી રહેલા ડાન્ટની આંખ છલોછલ ઊભરાઈ આવી.
- કેડર અને ડેગ્લસ દોડતો દોડતો ડારે જ્યારે પોતાના પિતાની ઓરડીએ જઈ પહોંચ્યો, ત્યારે તેમના સુકાઈ ગયેલા મોં ઉપર નજર પડતાં જ તેના પેટમાં ફાળ પડી.
કળે કળે પૂછતાં માલૂમ પડયું કે, ત્રણ મહિનાની ખરચીના ગણીને જે ૨૦૦ ફૂાંક ડાન્ટે તેમને આપતો ગયો હતો, તેમાંથી બીજે જ દિવસે તેમનો પોશી કૅડરો ૧૪૦ ફાંક માગતા પેટે પડાવી ગયો હતે. એટલે ખરી રીતે તેના પિતા ૬૦ ફૂાંક ઉપર જ ત્રણ મહિના જીવ્યા હતા; કહે કે ભૂખે મર્યા હતા.
ડાન્ટ ગુસ્સાથી સળગી ઊઠ્યો. કૅડરો દરજી તેમને પડેલી હતો. તેની ઉંમર પચીસ-છવ્વીસ વર્ષની હતી. તે આમ તે જરૂર પડયે મદદ કરવાની ના નહોતે પાડ; પરંતુ તેના સ્વભાવમાં એવું એક વિચિત્ર હલકટપણું હતું કે, સામે માણસ કોઈ પણ રીતે પિતાની મુશ્કેલી પાર
