________________
સિંદબાદ, ખલાસી
૧૧૧ શ્રી. મૉરેલ એકદમ તે ખુરશી ઉપર ફસડાઈ પડયા. પણ પછી આખું કુટુંબ એ ચમત્કારને નજરે જોવા વેગથી બંદર તરફ દોડી ગયું.
અને લો! નજીક આવી પહોંચેલા જહાજ ઉપર “Rામોન, મોરેલ ઍન્ડ સન, માર્સેલસ” એ શબ્દો દેખા દેખાતા હતા. તેને આકાર બરાબર રાયોન જેવો જ હતો અને તે રંગ અને ગળીથી લદાયેલું હતું. પણ સૌથી વ નવાઈની વાત તો એ હતી કે, કપ્તાન ગૌમાર્ય તૂતક ઉપર ઊભો રહી લાંગરવાના હુકમો આપી રહ્યો હતો, અને પનેલોનની નજર શ્રી. મોરેલ ઉપર પડતાં જ તે તેમને હાથ હલાવી નિશાનીઓ કરવા લાગ્યો !
આ પ્રત્યક્ષ વસ્તુને નકારવી એ અશકય હતું. એટલે રાગોન ડૂળ્યાની જે વાત હતી તેને જ સ્વપ્ન કે ભ્રમ ગણી કાઢવી જોઈએ ! બંદર ઉપર દશ હજાર માણસો આ પ્રત્યક્ષ વાતની શાખ પૂરતાં હતાં.
બંદર ઉપર શ્રી. મૉરેલ અને તેમને પુત્ર આનંદમાં આવી એકબીજાને ભેટતા હતા અને પરમાત્માનો ઊંડા અંતરથી આભાર માનતા હતા, તથા વીસ હજાર હાથ એ દૃશ્ય ઉપર આનંદની તાળી બજાવી રહ્યા હતા, ત્યારે એક માણસ ત્યાં પહેરેગીરની કૅબિન પાછળ છુપાઈને એ બધું હર્ષથી ઊભરાતા હૃદયે નિહાળી રહ્યો હતો. થોડી વાર પછી તે ત્યાંથી ધીમે રહીને સરક્યો અને બોલ્યો –
‘સુખી થા, ભલા પુરુષ! અત્યાર સુધી તે જે ભલમનસાઈનાં કામ કર્યા છે અને હજુ પણ તું જે બધાં સારાં કૃત્યો કરશે, તે બધાંના આશીર્વાદ તારા નિર્મળ હૃદય ઉપર ઊતરો !'
આટલું કહી, તે થોડે દૂર ઓવારાનાં પગથિયાં ઊતરી પાણી નજીક ગયો અને ત્યાં તેણે અમુક દિશામાં ત્રણ વાર બૂમ પાડી :
“જેકોપ, જેકપ, જેકોપ !'
તરત જ એક તીર જેવી હોડી વારે આવી. પેલો માણસ તેમાં બેસી ગયો. થોડે દૂર એક યાટ-નૈકા સુસજજ થઈને ઊભી હતી. તેમાં
