________________
સિંદબાદ, ખલાસી આગળની ઓસરીમાં જ ઊભો રહે. થૉમસન એન્ડ ફ્રેન્ચ કંપનીને જે મુનીમ ત્રણ માસ અગાઉ અહીં આવ્યો હતો, તે અહીં આવે કે તરત અંદર દોડી આવી મને ખબર આપજે.'
કોકલ્સ માથું નીચું કરી, બહાર જઈ બેઠો. તેના વહાલા શેઠની એ છેવટની ઘડીઓ હતી, તે એ બરાબર સમજતો હતે.
શ્રી. મૉરેલ હવે ખુરસી ઉપર બેઠા અને ઘડિયાળના કાંટા તરફ જોઈ રહ્યા. પોતાનાં સૌ વહાલાને તજીને જેને ઘડી-બે-ઘડીમાં વિદાય થવાનું છે, તેની આખરી ક્ષણે એ હતી, અને તે એકેએક ક્ષણ તેમને મન અતિ કીમતી હતી.
કાંટો ખસતે ચાલ્યા. શ્રી મોરેલે ધીમેથી પિસ્તોલ ઉપાડી અને ઘેડા ચડાવ્યા. તે જ ઘડીએ તેમને અચાનક યાદ આવ્યું કે, પિતાની પ્રિય પુત્રીને તેમણે છેવટની વિદાય આપી નથી. તરત તેમણે પિસ્તોલ નીચે મૂકીને કલમ ઉપાડી અને પુત્રીને સંબોધી બે લીટીઓ ઉતાવળે લખવા માંડી.
લખવાનું પૂરું થયું ત્યાં તે ઘડિયાળમાં અગિયારના ટકોરા પડવાની કળ ખરરર કરતી સરકવા માંડી. શ્રી. મૉરેલે પિસ્તોલની અણી પોતાના દાંત વચ્ચે ગોઠવી અને પ્રત્યેક પળે કેકલ્સને અવાજ સાંભળવાની તે રાહ જોઈ રહ્યા.
અચાનક બારણું જોરથી ઊઘડ્યું અને તેમની પ્રિય પુત્રીની ચીસ સંભળાઈ. તેમણે તરત પોતાનું માં જુલી તરફ ફેરવ્યું, પણ તે ઘડીએ પિસ્તોલ તેમના હાથમાંથી પડી ગઈ.
“બાપુ, બાપુ!” જુલી હાંફતાં હાંફતાં માંડ બેલી શકી, “બાપુ, તમે બચી ગયા, બચી ગયા !” તરત જ તેણે પિતાની છાતી ઉપર પડતું નાખ્યું અને એક હાથમાં લાલ રંગની થેલી ધરી.
“શું કહે છે બેટા? હું બચી ગયો એટલે?' “હા, બાપુ, ખરેખર બચી ગયા; જુઓ આ થેલી !'