________________
૨૦
બાબા મુકતાનંદ પરમહંસ જેવું મને સ્પર્શી રહ્યું હતું. અને તેનું તેજ કોઈ મોટા બલ્બના પ્રકાશની જેમ મારી આંખને આંજી નાખતું હતું. જ્યારે આ પ્રમાણે ભગવાન નિત્યાનંદનાં નેત્રોના મધ્યબિંદુમાંથી
જ્યોતિકિરણ બહાર પ્રસરીને મારી આંખોમાં પ્રવેશ્ય ત્યારે હું વિસ્મય, આનંદ અને ભયથી રોમાંચ અનુભવી રહ્યો. એ કિરણોનો રંગ નિહાળતો હું ગુરુદેવે દીધેલા મંત્ર “ગુરુ ૐ'નો જાપ કરી રહ્યો હતો. કિરણ અખંડિત હતું અને એનું તેજ દિવ્ય હતું. ઘડીકમાં એનો રંગ અગ્નિથી તપ્ત સુવર્ણની કાંતિ જેવો લાગતો, ઘડીક કેસર જેવો તો ઘડીક વળી ચમકતા નક્ષત્રથીયે વધુ તેજોમય ઘાટા નીલા રંગનો જણાતો. તેજ તેજના અંબાર સમાં એ કિરણોને મારામાં પ્રવેશતાં જોઈને હું સ્તબ્ધ સ્થિર થઈ ગયો. શરીર સાવ જડવત્ થઈ ગયું. પછી ગુરુદેવે જરા હલનચલન કર્યું અને ફરીથી હુંકારઘોષ કર્યો. છેક ત્યારે મારી જડતા દૂર થઈ અને હું જાણે ભાનમાં આવ્યો. મેં ચાળમાં પધરાવેલી એ પાદુકાઓ પર મસ્તક નમાવ્યું. પછી લાંબા થઈને સાષ્ટાંગ પ્રણામ કર્યા. પ્રણામ કરતાંની સાથે જ હું પરમ આનંદથી ઉલ્લાસિત થઈ ઊઠ્યો.
પ્રેમપૂર્વક ધીરેથી હું બોલ્યોઃ ““ગુરુદેવ, મારાં તો ભાગ્ય ઊઘડી ગયાં. મને તો પરમ પ્રાપ્તિ થઈ ગઈ. આપ આ પાદુકાઓમાં પૂર્ણ રૂપે વસો અને મને તેમની પૂજા કરવાની રજા આપો. જોકે હું કશી વિધિ જાણતો નથી.'' મારા આટલા બોલવાની સાથે જ તેઓ હૉલના પશ્ચિમ ભાગ તરફ ગયા. થોડા ફૂલ લાવ્યા. સાથે બે કેળાં, બેત્રણ અગરબત્તી તેમ જ કંકુનું પડીકું પણ હતું. એમણે એ બધું પાદુકાઓ પર ચડાવ્યું. મેં ‘ગુરુ
