________________
૩૧
બંગાળમાં આપમેળે ફુરશે. અને એમ જ થયું.''
શ્રી અરવિંદ મુંબઈમાં એક મિત્રને ઘેર ઊતર્યા હતા. મકાનના ઝરૂખામાંથી જોતા શહેરની બધી પ્રવૃત્તિ તેમને સિનેમાના પડદા પર પડતી આકૃતિઓ જેવી છાયારૂપ અવાસ્તવિક લાગતી હતી. આ કેવલાદ્વૈત વેદાંતની એક અતિ પ્રખર અનુભૂતિ હતી. ગીતામાં જેને ભગવાન શ્રીકૃષ્ણ રાત્તિ નિર્વાણપરમાં મસંસ્થામ્ fધતિ, એ રીતે વર્ણવી છે તેમાં તેઓ મુકાઈ ગયા. શ્રી અરવિંદ કહે છે:
“ “અમે છૂટા પડ્યા તે પહેલાં લેલેને મેં કહ્યું કે, “હવે આપણે સાથે નહીં હોઈએ એટલે મને સાધના માટે જરૂરી સૂચના આપવી ઘટે તે આપો.' મારા હૃદયમાં એક મંત્ર જાગ્રત થયો હતો તે વિશે પણ મેં એમને કહ્યું. એ મને સૂચના આપતા હતા ત્યાં વચમાં જ તેઓ એકદમ અટકી ગયા અને પૂછ્યું કે, “તમને જેણે આ મંત્ર આપ્યો છે તેના ઉપર તમે પૂરેપૂર આધાર રાખી શકશો ?' મેં કહ્યું કે, “જરૂર હું તેમ કરી શકીશ.' એટલે શ્રી લેલેએ તેમને કહ્યું, “તમને કોઈ સૂચના, દોરવણી આપવાની કશી જરૂર નથી,' ''
અને શ્રી અરવિ દે પોતાની અંદર રહેલા દિવ્ય ગુરુના હાથમાં પોતાની જાતને પૂર્ણપણે સોંપી દીધી. ત્યાર પછી બીજી કોઈ વસ્તુ પર ક્યારેય તેમણે આધાર રાખ્યો નહીં. અત્યાર સુધી પોતાના જીવનના પ્રત્યેક વળાંકમાં આંતરિક રીતે અચૂક દોરી રહેલા તે અચિંત્ય વ્યાપક તત્ત્વનો સાક્ષાત્કાર થતાં નિતાંત નિષ્ઠાપૂર્વક તેઓ તેને જ વફાદાર રહ્યા.
