________________
પૂજ્ય શ્રીમોટાઃ જીવનચરિત્ર ૧૧ વ્યવસ્થા અને વિદ્યાપીઠ સંચાલિત હરિજન શાળા એમ બે કામ એકીસાથે ઉપાડી લીધાં. હરિજન વિદ્યાર્થીઓને શિસ્ત, સ્વચ્છતા, પાણી ભરવાનું, રાંધવાનું એવાં કામ પોતે જાતે કરીને શીખવતા. ગામના સવણને આ ગમતું નહીં તેથી દમદાટી દેતા. પણ ચુનીલાલ ડર્યા વગર નિર્ભયતાથી કામ કરવા છતાં વિદ્યાર્થીઓની ચિંતામાં તેમને ફેફરીનો રોગ લાગુ પડ્યો. હરિજન પ્રવૃત્તિમાં ભાગ લેતા હતા તેથી જ્ઞાતિ બહાર મૂકવાની હિલચાલ પણ શરૂ થયેલી જે અંતે તો નિષ્ફળ નીવડી.
ફેફરીની માંદગીમાં બે વાર નર્મદાતટે આરામ માટે ગયા. મોખડી ધારની પાર રણછોડદાસજીનું મંદિર છે ત્યાં એક સાધુમહાત્માએ ફેફરીના રોગ માટે આશીર્વાદ આપી કહ્યું કે ભગવાનના નામસ્મરણથી રોગ જશે. તેમ જ એક વર્ષ પછી તને સદગુરુ મળશે. ચુનીલાલને નામસ્મરણથી રોગ મટી જાય એ વાત ગળે ઊતરી નહીં.
નબળા મનની, લાગણીપ્રધાન સ્ત્રીના જેવો રોગ પોતાને થયો તેની તેમને શરમ આવતી. કંટાળી જઈને જીવનનો અંત આણવા ગરુડેશ્વર આગળથી ઊંચી ભેખડ પરથી મા નર્મદાના ખોળે પડતું પણ મૂક્યું. નર્મદામૈયાના પ્રવાહનો કોમળ, શીતલ સ્પર્શ પગને થયો ત્યાં પાણીમાં પ્રચંડ વમળો જાગ્યાં. ચુનીલાલને ઉછાળીને ભેખડથી દૂર ફેંકી દીધા. વમળોની વચ્ચે અલૌકિક દર્શનનો અનુભવ થયો. આમ અદ્ભુત રીતે બચી ગયા. એ જ ક્ષણે તેમને થયું કે પ્રભુકૃપાથી મારો જન્મ કંઈ કરવા સારુ છે. એ જ ઘડીથી પ્રભુ પ્રત્યે પ્રેમ અને શ્રદ્ધા અડગ બન્યાં. તેઓ “પ્રભાબા'ને ત્યાં રહેતા હતા. એક દિવસ ત્રીજા માળના
