________________
પયગંબર જશુ
૪૧
ત્યાં થતી ભણતર ક્રિયા તથા જમણમાં ભાગ લેતો અને તે માટે, ભોજન માટે પોતાને ઘેરથી કોઈ ને કોઈ વસ્તુ – અનાજ, ઘી, મસાલા-લાકડાં (રાંધવા માટે), વાસણ વગેરે લાવતું. જે અત્યંત ગરીબ માનવી એવું કશું જ ન આપી શકે, તે તરકારી સમારવા, અનાજ સાફ કરવા, રાંધવા વગેરેમાં મદદ કરતો.
પાછળથી સમય-સંજોગાનુસાર વસ્તુઓ લાવવા—આપવાનું બંધ થયું. તેને બદલે લોકોએ પૈસા (પોતાનો ફાળો) આપવા માંડયો, જેનાથી ચીજવસ્તુઓ બજારમાંથી ખરીદી લઈને જમણ રંધાતું. પાછળથી ઘણા પારસી દાનવીરોએ આ માટે અલાયદાં ફંડ રાખ્યાં છે, જેમાંથી પ્રસંગોપાત્ત ખરચ કરીને, જમણ કરીને, પારસીઓ – ખાસ કરીને ગરીબોને જમાડવામાં આવે છે. આ છેલ્લી પ્રથા આજે પણ ઘણાંક શહેરો-મુંબઈ, નવસારી, સુરત, ભરૂચ વગેરેમાં ચાલુ છે. આ પ્રસંગોએ થતી ખાસ કરીને સમૂહપ્રાર્થનામાં ખુદા તરફના આભારદર્શન, ભોજન મળ્યું તે માટેની બંદગી બોલાય છે, પછી જ મૂંગે મોઢે દરેકે ભોજન કરવાનું હોય છે.
-
ધર્મગુરુ-વર્ગ જેમણે ધર્મની (ધર્મગુરુનું કાર્ય કરવાની) દીક્ષા લીધી હોય તે જમવા અગાઉ પોતાની સામે અમુક સાધનો રાખીને ભણતરક્રિયા કરે છે.
ઈરાનના છેલ્લા (સાસાની) વંશનો છેલ્લો શહેનશાહ (નામે યઝદેઝર્દ) જ્યારે આરબો સાથેની લડાઈમાં હારી ગયો ત્યારે દેશ છોડીને એને નાસવું પડયું. આમ નાસીને તે એક ભરવાડના ઘરમાં (છૂપા વેશે ) ગયો. બપોરનો વખત હતો એટલે ભરવાડે તેની સમક્ષ ખાવાનું મૂકયું. પોતે (સૈનિક ઉપરાંત) ધર્મગુરુ પણ હોવાથી તેણે પ્રાર્થના કરવા પેલા ઈરાની ભરવાડ પાસે
