________________
પયગંબર જરથુષ્ટ્ર feature છે. દરેક માનવીએ કોઈ કોઈ ઉદ્યોગમાં રચ્યાપચ્યા રહેવું એ મુખ્ય મુદ્દો છે. તે જમાનો ખેતીવાડીનો હતો ને અસલી આર્યો ખેતીવાડી, બાગબાની, ગોપાલન, ગૌસંવર્ધન ને ગોરક્ષણ વગેરે ઉધમ અને મહેનતનાં કાર્યોમાં રોકાયેલા રહેતા. પયગંબર જરથુષ્ટ્ર રચેલ ગાથામાં એક સૂત્ર છે જેનો અર્થ થાય છે,
જે અનાજ વાવે છે તે અશોધ (પવિત્રતા) વાવે છે.' અર્થાત્ એક ખેડૂત ખેતી કરે તેમાં તે પોતે તો કામ કરે જ પણ તેનું આખું કુટુંબ પણ ગાય-ઢોરની ચાકરી કરીને સાફસૂફી-ખેતરથી અનાજ લાવવું ને સાફ કરવું, ખેડૂતના અને ગાય-ઢોરના ખોરાકની કાળજી લેવી. ખેતરમાં ખેડૂતને અનાજ લેવા વગેરેમાં મદદ કરવી વગેરે કામમાં રોકાય છે. જે જમીન વધારે હોય તો ખેડૂત બીજા માણસોને કામે રાખે. એમ બધાને રોજી અને રોટી મળે. તે ખેડૂત વધારાનું અનાજ સરકારને વેચે; સરકાર તે અનાજ જરૂરિયાતવાળાને પૂરું પાડે–આમ દરેક જણને ખાવાનું મળે, ખોરાક મેળવે, દરેક જણ સંતોષી રહે. સંતોષ હોય ત્યાં શાંતિ હોય, ત્યાં લડાઈ, બખેડા, ઝઘડા થાય નહીં અને શાંતિ હોય ત્યાં પવિત્રતા (અશોઈ) હોય. આમ જે અનાજ વાવે છે (ખેતી કરે છે, તે અશોઈ વાવે છે તે સૂત્ર સર્વ રીતે યોગ્ય છે.
ખેડૂતની જેમ દરેક વર્ગ-ધર્મગુરુ, વેપારી, કારીગર, ક્ષત્રિય વગેરેએ પોતપોતાના કાર્યધંધામાં રોકાયેલા રહીને ઉદ્યમી બનવાનું હતું. ધર્મગુરુ ક્રિયાકાંડ, ભણતર વગેરે ઉપરાંત ધાર્મિક પુસ્તકો-Scriptures–ને ધાર્મિક પ્રવચનો દ્વારા પોતાના જ્ઞાનમાં વધારો કરે, ક્ષત્રિય સૈનિક શાંતિના સમયમાં દેશનું રક્ષણ વધુ સુદઢ બને તે માટે પ્રયાસ કરે, વેપારી પોતાનો વેપાર વધારવા બીજા દેશના વેપારીનો સંપર્ક સાધીને વેપારને વિકસાવે ને
