________________
પયગંબર જરથુષ્ટ પ્રેમ, માયા, મિત્રાચારી, સ્નેહ, દોસ્તીની ભાવના છે તે આ warmth of heartને આભારી છે.
શરૂઆતમાં જ્યારે અગ્નિની શોધ થઈ ન હતી ત્યારે સૂર્યની જરૂરિયાત અને ઉપયોગિતાને લીધે-દરેમેહર-સૂર્યનાં મંદિરોTemples of Mithra - સ્થપાયાં, જ્યાં સૂર્ય મારફતે ખુદાની બંદગી થતી હતી. પણ જ્યારે અગ્નિની શોધ થઈ અને અગ્નિ દિવસે કે રાત્રે ગમે ત્યારે, ગમે ત્યાં માનવસેવા માટે વધુ ઉપયોગી જણાયો ત્યારે સૂર્યનાં મંદિરોને બદલે અગિયારી (અગ્નિ+આરી= અગ્નિનું સ્થળ) ચાલુ થયાં અને પવિત્ર કરાયેલા અગ્નિના જુદા જુદા તબકકાને ધ્યાનમાં લઈને તેમના આતશ બહેરામ (સૌથી ઊંચા દરજ્જાના આતશ), આતશ– આદરાન-(વચલા દરજ્જાના અગ્નિ) અને આતશ દાદરગાહ (નીચલા દરજ્જાના આતશ) એમ નામ પડ્યાં, જ્યાં અગ્નિ મારફતે ખુદાની બંદગી થવા માંડી. યાદ રાખવાની ખાસ જરૂર છે કે પારસીઓ અગ્નિપૂજક નથી. Parsis are not fire worshippers. પવિત્ર મંદિરોમાં ઉપર મુજબ અગ્નિને જુદી જુદી ક્રિયા-ભણતર વડે પવિત્ર કર્યા પછી પ્રસ્થાપિત કરીને તે અગ્નિ મારફતે તેના પેદા કરનાર ખુદાની પ્રાર્થના કરવામાં આવે છે. અગ્નિ એ તો પ્રાર્થના કરવા અંગે ધ્યાન એકત્રિત Meditation) કરવા માટેનું સાધન છે. પયગંબર જરથુષ્ટ્ર રચેલી ગાથામાં ખુલ્લું કહેવાયું છે કે, ““હે ખુદા, આ તારા પવિત્ર અગ્નિ મારફતે અમે તને પહોંચવા (તારી બંદગી કરવા) માગીએ છીએ.” આમ પારસીઓ ખુદાની પેદા કરેલી જે જે વસ્તુઓ પાણી, સૂર્ય, ચંદ્ર વગેરે સમક્ષ ઊભા રહીને બંદગી કરતા જણાય છે કે, તે વસ્તુની બંદગી નહીં પણ તેના પેદા કરનાર ખુદાની બંદગી છે.
