________________
ભૂદાનનો પ્રજાસૂય યજ્ઞ
૫૩ છે. કૃપા કરીને મારી ૧૦૦ એકર જમીનનું દાન સ્વીકારો.”
વાતાવરણમાં જાણે દિવ્યતાનો સંચાર થયો. વિનોબા પોતે સાંગોપાંગ હાલી ઊઠ્યા. સભા આખી પોતાના કાન પરનો વિશ્વાસ ભૂલી બેઠી અને જોતજોતામાં તો પેલા રામચંદ્રભાઈ રેડ્ડીએ પણ લખી આપ્યું કે ફલાણા ગામની મારી સો એકર જમીન હું આ હરિજનભાઈઓને દાનમાં આપું છું.
અને ઘડિયાળના ટકોરે સૂઈ જનારો વિનોબા તે રાત્રે કેમે કર્યો સૂઈ ના શક્યો. “આ શું થયું?' ઘટનાએ જાણે કાળપ્રવાહને થંભાવી દીધો હતો. ““મેં કેવળ પ્રેમપૂર્વક માગ્યું અને આપનારે શ્રદ્ધાપૂર્વક આપ્યું. માગી ૮૦ એકર જમીન, મળી ૧૦૦ એકર!'
““પણ આમ માગવાથી જમીન મળે?'' અંદરનો જ એક અવાજ. ““મળી ને મેં જોયું નહીં'' વધુ અંદરથી કોઈક
બોલ્યું.
પણ ભારતમાં તો છ કરોડ ભૂમિહીન એક કરોડ પાકિસ્તાનમાં ગયા, બાકીના પાંચ કરોડ માટે ઓછામાં ઓછી પાંચ કરોડ એકર જમીન જોઈએ. આટલી બધી જમીન માગી મળે?'' બુદ્ધિએ દલીલ કરી.
તને અહિંસા પર વિશ્વાસ હોય તો શ્રદ્ધા રાખ. જેણે બાળકના પેટમાં ભૂખ રાખી, એણે જ માની છાતીમાં પહેલેથી દૂધ ભરી રાખ્યું છે! ઈશ્વરની યોજના અધૂરી યોજના હોતી નથી. તારી અહિંસા પરની શ્રદ્ધા સામે આ પડકાર છે. ઝીલી લે ઝીલી લે!''... અવાજ પડઘાતો ગયો અને બીજા દિવસનો સૂરજ પોતાની સાથે ભૂદાન ગંગોત્રીના શીતળ –પવિત્ર પ્રેમવારિનો