________________
મહર્ષિ વિનોબા ભાવે થઈ ગયેલાં. આસપાસનાં ગામોમાં મળીને તો બે વર્ષમાં ૨૦૨૨ ખૂનો થઈ ચૂકેલાં.
રોજના ક્રમ મુજબ ઘેર ઘેર ફરવાનું શરૂ થયું. શરૂઆત કરી હરિજનવાસથી. લોકો ભેળા થઈ ગયા. હાથ જોડીને દુઃખ ફેડવાની આજીજી કરતાં હરિજનોએ કહ્યું, ‘‘અમે બહુ ગરીબ છીએ, બેકાર પણ છીએ. થોડી જમીન અપાવો તો પેટગુજારો કરીએ.''
કેટલી જમીન જોઈએ?'' “અમારાં ૪૦ કુટુંબ છે, ૮૦ એકર મળે તો ચાલી રહે.'' ‘‘સરકાર સાથે વાત કરીને તમને જમીન અપાવવાનો પ્રયત્ન કરીશ''... વિનોબાનું સહજ આશ્વાસન!
એ જ ગામમાં પ્રાર્થનાસભા થઈ. ગામલોક આખું ભેળું થયેલું. વાતવાતમાં વિનોબાને પૂછવાની સહજ પ્રેરણા થઈ. “તમારા જ ગામના હરિજન ભાઈઓને પેટિયું રળવા જમીન જોઈએ છે. તમારામાંથી કોઈ એમને મદદ કરી શકે?''
વાહ રે બ્રાહ્મણ મહારાજ! તું કાંઈ દાનમાં કપડાં- લત્તાં, અનાજ-પાણી કે રોકડનાણું, દરદાગીને માંગી નહોતો રહ્યો, તું તો જિગરના ટુકડા જેવી જમીન માગી બેઠો, જેને માટે તો આખા પ્રદેશમાં લોહીની નદીઓ વહેતી થઈ ગયેલી. શું નીકળી ગયું આ તારા મોંમાંથી?
પણ જેટલી સહજ રીતે પુછાયું, તેટલી જ સહજતાથી સભામાંથી એક માણસ ઊભો થઈ બોલી ઊઠ્યો, “મારા બાપુની ઈચ્છા હતી કે અમારી ૨૦૦ એકર જમીનમાંથી અડધી જમીન સુપાત્રને વહેંચવી. મારે માટે તો આજે આ મંગળ પ્રસંગ
